Rik Van Cauwelaert

“Een goed journalist is iemand die 10 goeie verhalen op rij kan vertellen”, lezen we in de intro van dit boek. Hoeft het dan te verwonderen dat Van Cauwelaert precies 10 van dergelijke verhalen brengt? Lezenswaardig alleszins, het ene al meer interessant natuurlijk want dat hangt af van de persoonlijke smaak en interesse (de dubieuze rol van de Belgische graaf Henri de Baillet-Latour in de organisatie van de Olympische Spelen in Berlijn verraste me, ook de reconstructie van de Roze Balletten-mythe was best te pruimen), maar bij enkele verhalen bleef ik toch wel op mijn honger. Het openingsstuk bijvoorbeeld gaat meer over de Italiaanse extravagant D’Annunzio, dan over de nochtans minstens zo interessante levensloop van de Belg Leon Kochnitzky die even zijn secondant was, en in het stuk over de moord op Patrice Lumumba is de info wel heel fragmentarisch. “Tussen de plooien” is dan wel een treffende titel, want Van Cauwelaert legt verdienstelijk wat onderbelichte aspecten van onze geschiedenis bloot, maar de ondertitel “een andere geschiedenis van België” doet dit boekje te veel eer aan.… (more)

Bloemlezing uit de artikelen van de laatste 20 jaar van het tijdschrift Wetenschappelijke Tijdingen, gespecialiseerd in de geschiedenis van de Vlaamse beweging. Beetje vreemd dat redactiesecretaris Verdoodt in het inleidend artikel over zichzelf schrijft; ik dacht dat de geschiedschrijving van de Vlaamse beweging dit stadium stilaan voorbij was. Enkele artikelen in deze bundel lijden trouwens even erg aan de ziekte van de navelstaarderij. Maar dat neemt niet weg dat er ook erg boeiende, objectiverende bijdragen in staan. Vooral de discussie tussen Lode Wils, Harry Van Velthoven en Herman Van Goethem over de rol van de koningen in (en tegen) de Vlaamse strijd bewijst dat er ook echt professioneel over de Vlaamse beweging kan worden geschreven!
Overigens lijkt Wetenschappelijke Tijdingen me met 350 abonnees ten dode opgeschreven, alleen de (politieke) levenslijn van het Archief en Documentatiecentrum van het Vlaams Nationalisme houdt het boven water.… (more)

Of hoe men recht praat wat krom is. Op deze manier kan men de grootste schurken aanvaardbaar maken. De schrijver geeft duidelijk te kennen welke voorkeuren hij heeft. Hij kon het zelfs niet laten de zoon van een orangist na te schoppen.

De brief van Destrée zelf is nauwelijks verholen Vlamingenhaat en racisme. Hij schuwt daarbij geen klinkklare leugens. Zelfs inzien en toegeven dat de bevolking van Elzas-Lotharingen Duits is ergert hem. Dat zijn bewering dat Wallonie meer afdraagt dan het terug krijgt gewoon gelogen is, ook in zijn tijd, is te belachelijk om op in te gaan.… (more)