Genre
De ondertitel luidt: “Een Neo-Spartaanse hardboiled liefdestragedie”. Het verhaal heeft toch het meeste weg van een sf-roman, die in de onbekende grootstad Neo-Sparta is gesitueerd en waarin geweld een belangrijke rol speelt.

De flaptekst
In deze hyperrealitistische, ultragewelddadige en voortrazende roman, gesitueerd in een immense stad in een mogelijke nabije toekomst, wordt een moderne mythe gecreëerd die niet onderdoet voor de originele uit de klassieke oudheid.
Hij versus zij. Hij is een held in het politiekorps Zij is een ex-hoer, opgeklommen tot rebellenleidster. Ooit waren ze minnaars, nu zijn ze elkaars totale vijand op het kleinste strijdtoneel ooit, een hotelkamer. Tot zij verdwijnt en hem achterlaat met een alles verterend e obsessie. In zijn jarenlange zoektocht naar haar die hem herleidt tot een schim wiens morele normen ernstig vervaagd zijn, wordt hij geconfronteerd met extreem verwaarloosde ex-prostituees, een subcultuur van misfits die zichzelf de Nieuwe Nuttelozen noemen, en een tienermeisje die al jaren niet meer slapen kan en daardoor de gave der helderziendheid ontwikkelt. Gevangen in een neerwaartse spiraal van paranoia en geweld neemt de politiechef beslissingen die hem zijn werk, status en mentale gezondheid kosten, maar leiden naar een ultieme confrontatie die al zeven jaar op zich laat wachten.
Een finale veldslag tussen twee halfgoden in de buitenwijken van de moeder der metropolissen.

Samenvatting van de inhoud
- Proloog
Een ik-figuur vertelt dat ze haar taak kent. Dit moet zonder dat haar naam genoemd wordt de vertelster van deel 3 zijn, Winne. Ze is een orakel dat in de toekomst kan kijken. Ze vertelt over de liefdesrelatie tussen Alex en Panny, waarvan ze het eerste deel niet heeft meegemaakt.

- Stripafbeelding: van True Crime over een ontsnappend stel

- Volume One : Penny
Penny, een jonge vrouw, is de leidster van een amazonebeweging, die het in Neo-Sparta (een grote stad) heeft opgenomen in een maatschappij waarin geweld, drugs, macht en seks een belangrijke rol spelen. Penny is een hoer. Ze heeft een bijzondere haat-liefderelatie met haar grote tegenspeler Alex. Alex is hoofd van de politiemacht in Neo-Sparta: hij is 43 jaar en hij voert een persoonlijke oorlog uit met Penny.

Ze komen bij elkaar in een hotelkamer. Penny denkt terug aan de eerste keer dat ze Alex ontmoette. Hij had haar in bescherming genomen, toen ze voor het eerst een klant had gedood. Ze hebben elkaar sinds die tijd regelmatig ontmoet en hebben dan in een hotelkamer ook seks met elkaar. Tegelijkertijd blijven ze elkaar in de burgeroorlog bevechten. Een jaar voor de dag in de hotelkamer heeft de vrouw van Alex hem verlaten. Ze heeft een ander, wat hij nooit had verwacht.

Neo-Sparta is een bijzondere stad, waarin geweld en chaos de boventoon voeren. Er zijn bijzondere groepen die het voor het zeggen hebben. Op grote schermen valt deze onderlinge strijd te volgen. Er is ook een Grote Tempel, waar alle religies hun goden mogen vereren. Penny heeft met haar bende hoeren(de amazones) een eigen home gerealiseerd. In Neo-Sparta viert verveling ook de boventoon. Eigenlijk voert ze de oorlog met Alex’ politiemacht om de verveling te verdrijven. Ze is op 16-jarige leeftijd uit haar dorp Shittegem vertrokken en via enkele bizarre relaties (o.a. met een schrijver die zich teveel vereenzelvigde met zijn personages en als gevolg daarvan een andere schrijver vermoordde) is ze in de stad terechtgekomen, waar ze de koningin van de straat is geworden.

Een andere hoer, Frida, wil de totale oorlog en die wordt gearresteerd door Alex en zijn agenten. In de hotelkamer eten en zuipen de twee rivalen. Tegelijkertijd houden ze contact met hun achterban. Alex beweert dat Frida Penny zat is en de macht van haar wil overnemen. Ze wil immers een totale opstand ontketenen. Flo (een andere hoer) waarschuwt Penny voor Alex.

In de hotelkamer hebben Penny en Alex uiteindelijk toch weer seks, maar kort daarop vindt er een overval plaats en wordt Penny gearresteerd, maar niet nadat ze enkele agenten heeft gedood. Alex heeft haar eigenlijk verraden. Penny wordt opgesloten. Frida verklaart de stad nu de totale oorlog en ze keert zich o.a. tegen de Macedonische Maffia, die ook de macht in handen wil hebben. Alex haalt Penny na een paar maanden uit de cel en neemt haar mee naar een plek in de stad waar Frida en de hoeren zich hebben verschanst. Frida kan haar vrijheid terugkrijgen, als ze Frida weet over te halen de strijdbijl te begraven. Maar Frida weigert haar binnen te laten en laat vervolgens het gebouw met een gerichte zelfmoordactie op te blazen. Penny weet ternauwernood te ontsnappen. Ze raakt spoorloos.

- Volume Two: Alex
Deel 2 speelt 7 jaar later. Alex is 50 jaar en opgeklommen in de hiërarchie bij de politie. Met het beëindigen van de hoerenoorlog heeft hij veel aanzien verworven o.a. bij de burgemeester van de stad. Af en toe laat hij een hoer komen, maar sinds zeven jaar is hij obsessief op zoek naar Penny.
In de grote stad Neo-Sparta is het geweld toegenomen. Een bijzondere vorm is home-invasion, waarin twee elkaar beconcurrerende groepen een huis of een metrostation binnenvallen om elkaar te bevechten tot de dood erop volgt. Een soort gladiatorenspelen lijkt het wel. Stiekem is Alex er getuige van.

Op zijn zoektocht ontmoet hij ook Flo, de oude collega van Penny, maar die weet niet waar ze is. Zelf is ze psychisch en fysiek niet in orde. Maar ze wil niets kwijt over Penny. Alex ontmoet ook andere mensen als Claudia (een nymfomane), Jack (student) en Sebastiaan (een crimineel die van jonge meisjes is gecharmeerd) Ze gaan naar een videotheek, waar films worden gedraaid voor een grote groep mensen, de Nieuwe Nuttelozen. Het zijn heel saaie films over de toekomst. Na afloop worden ze door een jong meisje Winne geleid naar feesten waar een soort afterparty’s worden gehouden. Winne is een meisje met een paranormale begaafdheid. Alex verloedert steeds meer. Hij zoekt weer contact met Flo om haar als een ex-amazone te neuken. Maar het is troosteloze, eenzame seks. Ze zijn beiden niets meer zonder Penny. Winne is het meisje op wie Alex nu zijn hoop heeft gevestigd. Ze laat hem op een avond haar “grootmoeder”zien. Dat is het 71e orakel van de stad. Winne wordt opgeleid tot haar opvolgster. Daarom kan ze al jaren niet meer slapen. Orakels slapen niet.

Het enige spoor naar Penny is via haar vriend David. Dat komt Alex te weten via informatie uit de computer van de student Jack. Hij laat de informatie onderzoeken en komt achter het adres van David. Hij gaat naar deze David toe die zich verzet en Alex knalt hem neer. Alex komt steeds meer aan de verkeerde kant van het leven te staan. Met Claudia bezoekt hij weer een home-invasionparty. Maar er komt een inval van de politie en de beroemde held wordt gearresteerd. Hij wordt gedwongen ontslag bij de politie te nemen. Zijn loopbaan is over en hij biedt zichzelf nu aan bij Sebastiaan om beveiligingswerk te doen. Hij kwijt zich goed van die taak. Hij brengt ook veel tijd door in de videotheek van de Nieuwe Nuttelozen. Alex moet op een dag het geld in een huis van Sebastiaan bewaken tegenover de Macedonische Maffia. Maar als hij hoort dat ze in het huis daarnaast bezig zijn en een vrouw aanranden, gaat hij er op af en hij doodt enkele criminelen. Nu kan Sebastiaan hem enige tijd niet gebruiken.

Opnieuw zoekt Alex contact met Winne, want hij wil dat ze als paranormaal begaafd meisje Penny voor hem gaat zoeken. Wanneer ze onderweg zijn, vraagt hij haar of zij en Sebastiaan seks hebben gehad. Winne gaat over de “rooie.” Ze rijden naar het dorp Shittegem, waar penny geboren is. Met haar inwendige navigatiesysteem brengt ze hem naar het huis van Winnes vader. Ze is aanwezig en zit er alweer enkele jaren, nadat ze enige tijd door Neo-Sparta heeft gezworven en o.a. enkele lesbische relaties heeft gehad. Alex zegt dat hij de oorlog tussen hen officieel wil beëindigen en hij laat zijn pistool zien. Hij weet dat hij eigenlijk altijd een eenzaam man is geweest. Penny wil vluchten met haar vader, maar Alex schiet hem neer. Daarna neemt hij Penny in gijzeling. De politie komt er aan. Er zal een einde komen aan hun relatie of zelfs leven.

- Volume Three: Winne : Special issue
Dit deel heeft de functie van een epiloog. Winne is al een oud orakel: haar opvolgster is ook al bekend. Ze heeft in haar leven veel voorspellingen gedaan. Steeds minder kan ze zich herinneren. Wel nog de gijzeling van Penny. Penny heeft Alex gedood (op een wrede manier) en was daarna buiten dood neergevallen. Ze zegt dat er daarna weer enkele helden zijn geweest als Penny en Alex, maar nooit tegelijkertijd.
Winne voelt dat haar leven nu ook bijna ten einde is.

Titelverklaring
Over de titel zegt de schrijver in een interview het volgende. "Mijn oorspronkelijke titel was De slag om Neo-Sparta. Helaas vond mijn uitgever dat niet zo geslaagd. Nu ja, de originele titel haalt het toch nooit. De roman telt drie hoofdstukken, vandaar ook drie keer de herhaling. Daarnaast wou ik ook zorgen voor een bepaalde cadans. Het moet de lezer zin doen krijgen."

Opdracht
Opgedragen aan S. en A.
Er is ook een verwijzing opgenomen: Naar een idee van Heinrich von Kleist en Mark Johnson” Heinrich von Kleist heeft ook een tragedie gewijd aan de amazonekoningin
Penthesilea.
Daniëlle Serdijn in De Volkskrant van zaterdag 10 juli daarover: Von Kleist (1777-1811): geestelijk vader van de toneelvorm waarin de dramatische handeling niet direct wordt uitgebeeld, maar indirect opgevoerd. Vondst? Succes kent vele vaders; Homerus ging Von Kleist een eeuwigheid geleden voor. Mark Johnson: schrijver van het rauwe Love (2008), een verhaal over een mishandeld kind dat aan de drugs raakt.
Al met al geen onuitgesproken referenties waarmee Vandecasteele zijn verhaal heeft opgetuigd. De bedoeling ervan? Die lijkt het meest op iets wat in commerciële kringen branding heet en inmiddels een weg heeft gevonden naar profielschetsen in digitale sociale netwerken waar identiteit een combinatie is van merken, programma’s en liefhebberijen. Vandecasteeles roman is zo een wonderlijk amalgaam waarin elementen zijn terug te vinden uit comics, graphic novels, fantasy en populaire bewerkingen van de klassieken. Meer specifiek valt te denken aan de verfilming van Frank Millers graphic novelreeks Sin City (2005).

Motto
Er is geen motto. Maar de schrijver gebruikt een strip uit “True Crime” als een soort motto voor zijn roman. 'Schrijvers gebruiken vaak een motto, ik deed het met een stripafbeelding. Ik houd van hard-boiled, gewelddadige stripboeken. Ik wilde de lezers meegeven waar het boek vandaan komt.' zegt de schrijver in een interview.

Structuur
De opbouw van de roman is als volgt:
- Proloog
- Stripafbeelding
- Volume One : Penny (onderverdeeld in 6 issues)
- Volume Two: Alex (Issue 7- 13)
- Volume Three: Winne : Special issue (een sort epilog)
Die indeling verwijst ook naar de indeling in strips (term: issues)
In alle Volumes is sprake van een ik-verteller die in de titel van dat deel wordt genoemd.
Eigenlijk is er sprake van een proloog en epiloog, waartussen het verhaal van Penny en Alex wordt genoemd. Het verhaal van Alex speelt 7 jaar later dan dat van Penny.
Wanneer je het zo wilt zien, is er eigenlijk sprake van een kadervertelling.

Perspectief
In Volume One is Penny de vertelster; in Volume Two: Alex en in Volume Three Winne.
Ze vertellen allen in de ik-vorm. In de korte proloog is ook een ik-verteller aan het woord. Later blijkt dit Winne te zijn. De vertellers vertellen in d e o.t.t. behalve wanneer ze een flashback uit hun verleden ophalen.

De tijdlagen van het verhaal
Het valt niet goed op te maken uit de tekstgegevens wanneer het verhaal zich afspeelt. Waarschijnlijk speelt het zich in de nabije toekomst af. Vandecasteele beschrijft een somber toekomstbeeld, waarin geweld een belangrijke rol speelt. Hoewel alles via een computernetwerk te controleren valt, laat Vandecasteele toch ook elementen uit onze eigen tijd een rol spelen. Zo vermeldt hij dat scholieren op weg naar school nog steeds een rugzakje dragen. Logischer lijkt het dan dat het onderwijs digitaal zal worden aangeboden. Een schrijver van een dergelijke roman hinkt vaak op twee gedachten.

Het decor van de handeling
Het decor van de handeling is de stad Neo-Sparta; een stad die door geweld beheerst wordt. Joost zelf in een interview erover: Vragensteller: Het verhaal speelt zich af in Neo-Sparta. Als we het in een Belgische context zouden plaatsen, zie ik vergelijkingen met Brussel. Terecht? Joost: "Ja en nee. Ik woon in Brussel en dat zal ongetwijfeld wel invloed hebben op mijn schrijven. Er zullen wel elementen inzitten die naar Brussel verwijzen maar ik hou eigenlijk niet van al te duidelijk beschreven locaties. De mythe indachtig wordt van een stad zoals Sparta geëist dat daar agressiviteit aanwezig is. Op dat vlak is er inderdaad een parallel."

Uitgewerkte thematiek
Opnieuw en opnieuw en opnieuw is een moderne mythe. Er is een klassieke mythe van Achilles en de amazonekoningin Penthesilea. Die mythe vormde de basis voor het boek. Uit Wikepedia: In de Trojaanse Oorlog (Griekse mythologie) was Penthesilea de koningin-hogepriesteres van de Amazonen. Ze werd gedood door Achilles. Zij werd door de Grieken 'dochter van de oorlogsgod Ares' genoemd om haar dapperheid die legendarisch is geworden.
Achilles doodt Penthesilea. Ze vocht aan de kant van de Trojanen, en viel op door haar vele overwinningen in de strijd. Achilles, vastbesloten om de legendarische Amazone te confronteren, doodde haar. Nadat hij haar van het leven beroofd had nam hij haar helm van haar haar, en werd door berouw overmand toen hij haar schoonheid zag. De dood van Penthesilea was een groot verlies voor Troje.

Achilles heet nu Alex en de koningin wordt Penny genoemd. Hij is de belangrijkste man in
in het politiekorps, zij de rebellenleidster van opstandige prostituees en andere individuen die aan de rand van de maatschappij leven. Ze worden verliefd op elkaar, zijn een tijdje minnaars, maar dan gaan het mis. Ze veroorzaken zelf een soort burgeroorlog in Neo-Sparta en vechten hun onderlinge machtspel uit op de beperkte van een hotelkamer. Wanneer Penny Alex definitief verlaat , maakt zijn gepassioneerde liefde- en haatrelatie plaats voor obsessie. Een alles verwoestende obsessie die Alex dieper en dieper de afgrond in stort.

Nadat hij zijn geliefde heeft verraden, wordt de zoektocht naar Penny een obsessie voor. Zeven jaar (ook al een mythisch getal) zoekt hij naar haar. Om haar te vinden heeft hij een orakel nodig. Ook dat is een klassiek motief. Wanneer Winne Penny gevonden heeft, is de relatie over en Alex wil eigenlijk een definitief einde maken aan de oorlog tussen hen. Daarmee wordt de relatie tussen Alex en Penny een nieuw mythisch voorbeeld van een liefdestragedie waarbij beide geliefden om het leven komen. Een tragedie waarin mensen van het verschillende geslacht zich onweerstaanbaar tot elkaar voelen aangetrokken, maar elkaar ook hartgrondig kunnen haten om elkaar tenslotte te vernietigen. Is het niet één van de oudste thema’s in de literatuur?

Voor het samenstellen van je leesdossier: de motieven die in deze roman een rol spelen:
- Een tragische liefdesgeschiedenis
- Verraad (aan de liefde)
- De queeste (de zoektocht naar Penny)
- Het orakel
- Chaos en geweld
- Criminaliteit
- Drugs
- Seksualiteit (in vele vormen)
- Wraak
- De toekomstvisie op de samenleving

Beoordeling scholieren.com
De roman van Joost Vandecasteele is een gewelddadige roman. Er wordt door de drie vertellende personages veel verteld over grove gewelddadigheden in de grote stad Neo-Sparta, waarin drugs, ruwe seks en anarchie strijden om de macht. Dat levert bizarre scènes op, die voor de allerjongsten onder de lezers niet direct aan te bevelen zijn.
Ik weet wel dat de oude mythen ook luguber en gewelddadig waren en dat een daarvan afgeleide mythe die zich in de toekomst afspeelt, eveneens gewelddadig zal zijn, maar het schrikt me toch altijd wel enigszins af om over scènes met geweld te lezen.. Je moet ervan houden om horror te lezen. Omdat de Vlaamse schrijver een liefhebber van duistere stripverhalen is, krijgt het boek een Amerikaanse saus.
Niettemin is het boek een grote liefdestragedie zoals die er altijd door de eeuwen heen zijn geweest. Dat maakt het boek in die zin ook wel weer spannend. En de manier waarop de lezer de toch enigszins groteske wereld van Neo-Sparta wordt binnengeleid, dwingt wel bewondering af.

Voor havo -en vwo-eindexamenkandidaten zou het een nummer op hun boekenlijst kunnen zijn. De amusementswaarde voor hen die van het lezen over geweld houden, kan ruim voldoende zijn. Er zit namelijk een enorme vaart in het verhaal. In die zin is het wel voor “kinderen van deze nieuwe tijd geschreven.” Voor je het weet heb je over een interessant detail heen gelezen. Het is dus wel oppassen geblazen.
De literaire waarde voor de lijst vind ik twee punten.

Recensies
In De Volkskrant van zaterdag 10 juli 2010 is Daniëlle Serdijn positief. Ze waardeert het boek met 4 sterren. Opnieuw en opnieuw en opnieuw is een bewerking van een bewerking van een bewerking. De oervorm is, na talloze herschrijvingen en verfilmingen, nauwelijks nog te destilleren. Deze roman is iets nieuws, maar met de zweem van het oude. Het is curieus, eigenaardig en boeiend tegelijkertijd om eeuwen van verhalen samengebald te zien in een enkele roman.

Op de site van www.kack,be bespreekt Tom van Imschoot de roman. Door te overdrijven en zo 'een waar-achtige fantasie op de rand van het geloofwaardige' te creëren, openbaart Vandecasteele de logica die onze realiteit aandrijft én waar die in de toekomst toe leidt. In die zin is 'de perfecte catastrofe' waarin de roman eindigt, ook de perfecte wake-up call.

Nu ja, perfect. De eerste helft van het boek is weergaloos, maar in de tweede helft krijgt zijn pompende stijl iets pompeus en vermoeiends. Overdrijven leidt in geval van overdaad simpelweg tot overkill. En dat hindert de explosiviteit van de roman. Te veel zijsprongen, te veel moeizaam lopende zinnen, te veel herhaling van dezelfde humor ondermijnen zijn impact.

Herlezen helpt, toch weer opnieuw. Van de slapeloze Winne, die als 72e orakel van Neo-Sparta cruciaal is voor de ontknoping, terug naar de vertelster van de koortsachtige proloog. Zo openbaart de toekomst zich als een herhaling zonder einde. Het is Vandecasteeles uitdaging om het gevaar dat daarin schuilt te munten tot een steeds groeiende kracht, opnieuw en opnieuw..

Interview met de schrijver
Op www.boekenkrant.com verscheen op 18 juni een interview met de schrijver. “Ik weiger komische boeken te schrijven. Ik wil geen verwachtingen inlossen en hapklare verhalen afleveren.' Joost Vandecasteele is ook standup comedian. In zijn literatuur toont hij zich van een grauwe kant. In één ruk schreef hij Opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Want gewelddadige strips vormen een inspiratie?
'Opnieuw en opnieuw en opnieuw is een roman die de sfeer van die duistere stripboeken heeft meegekregen. Of beter nog, de stijl. De verteltrant van het boek is geen effectbejag, hoewel je dat erin kan zoeken, maar een vertelstijl. Het is vrij Amerikaans, wellicht. Ik wilde in elk geval graag iets 'on-Vlaams' schrijven, iets wat men niet verwacht en dus ook niet kan negeren.'

Het is, met alle respect, een grauw, vies, gewelddadig verhaal. Vanwaar dit excessieve geweld in een literair boek?
'Ik ben een optimist: de mens komt er altijd bovenop, ondanks de forse tegenslagen die hij te verwerken krijgt. Het boek is uitermate hard, donker, cynisch zelfs, zodat die menselijkheid, dat sprankje hoop en schoonheid, des te mooier is. Daarnaast: een verhaal moet wringen, ongemakkelijk zijn: dan bijt het zich vast in je hoofd.'

Je noemt het boek 'Een neo-Spartaanse hard-boiled liefdestragedie'. Vanwaar de vergelijking met het oud-Griekse Sparta?
'Men stond daar altijd klaar om te vechten, de samenleving was er hard. De grootstad waar het boek speelt, is een nieuw soort Sparta, alleen vreselijk uitgedijd. De sfeer van die grootstad begint eigenlijk al bij de dreunende cadans van de titel.'

'De verhalen uit je debuut, Hoe de wereld perfect functioneert zonder mij, speelden zich eveneens af in een grootstad, in de nabije toekomst.
Het is niet dezelfde stad, maar ze zijn vergelijkbaar. Ze kunnen in hetzelfde, virtuele land liggen. Alsof je World of Warcraft opent en een nieuwe wereld zich voor je uitvouwt. Ik ben enorm gefascineerd door de krochten van de stad. Je hoeft alleen maar goed te kijken om het te vinden. In Brussel, waar ik woon, heb je een keurige winkelstraat waar gezinnen rondlopen, en om de hoek heb je homobars en nachtclubs, waar het rauwe leven zich afspeelt.'

Ken je die wereld?
'Alleen als buitenstaander. Door mijn postuur word ik nooit lastiggevallen en kan ik op plekken komen waar de meeste mensen niet durven zijn. Ik zie glimpen, fracties van een verder verborgen duistere wereld die me geweldig inspireert. Met mijn fantasie vul ik die wereld verder in.'

Kruip je daarvoor in de spelonken van de stad?
'Ik moet in elk geval uit huis om te kunnen schrijven. Daar zijn mijn vriendin, mijn kind, mijn verzameling boeken en Dvd's. Het is er aangenaam, comfortabel, gemoedelijk. Ik moet daar weg, een plek opzoeken waar ik anoniem kan werken, een plek die stads is, ruimte laat voor de grauwe kant van het leven, voor de vieze mensen en de zwervers, maar die niet té vies is. Daarom zit ik elke dag met mijn laptop in de McDonalds.'

Het centrum van Brussel dat kleurrijk aan je voorbijtrekt. Staat Brussel model voor de grootsteden uit je boeken?
'In de complexe problemen van België probeert iedereen een oplossing te bedenken, maar iedereen vergeet Brussel. Men wil er een soort Washington DC van maken. Maar Brussel zou in armoede vervallen omdat het niet voor zichzelf kan zorgen. Ja, dan komen armoede en criminaliteit om de hoek kijken, en kan het een grauwe grootstad worden zoals die uit mijn verhalen.'

Dan word je net zo anoniem als de mensen uit je boeken?
'Het anonieme leven is ook inspirerend. Niet voor niets laat ik veel scènes in hotelkamers spelen, de anonieme locatie bij uitstek. Iedereen met een beetje geld kan in zo’n kamer kruipen en zich vorstelijk laten behandelen. En van iedereen die er weer uit gaat, worden de sporen gewist en zal niemand meer weten wie er in het bed heeft geslapen.'

Over de schrijver en eerder gepubliceerde werk
Bron: website auteur
Joost is auteur, theatermaker, komiek, ding met uitsteeksels
Verkreeg in 1999 artistiek asiel in Brussel door theaterregie te studeren bij het RITS
Probeerde in 2001 als voorbereiding voor de monoloog Sparta 2010 (winnaar Theater aan Zee 2002) standup comedy uit (faalde veel, schitterde soms en beloofde zichzelf nog beter te worden)
Koos in 2004 om beide disciplines (theater en comedy) verder uit te bouwen
Werd rond 2005 voor altijd en eeuwig lid van theatercollectief Abattoir Fermé
Stapte rond 2009 uit het theatercollectief Abattoir Fermé
Maakte in die jaren voorstellingen bij het theatercollectief Abattoir Fermé
Publiceerde af en toe kortverhalen bij Deus Ex Machina, De Brakke Hond, De Revisor, Vice Magazine en andere literaire tijdschriften (reden onbekend)
Won in 2007 de Brandende Pen voor Beste Nederlandse Kortverhaal (Lava Literair) met het verhaal 'Nooit meer vrede'
Schreef en speelde met Union Suspecte 'They eat people', een politieke satire over de Vlaamse onafhankelijkheid
Mocht langskomen bij een uitgeverij, voor drie gesprekken die niks opleverden
Vroeg in 2008 aan literaire agent Paul Sebes om te helpen een geschikte uitgeverij te vinden voor zijn schrijfsels
Koos voor De Arbeiderspers omdat redacteur Peter Nijssen gewoon de juiste dingen zei en nooit moeilijk deed over debuteren met kortverhalen
Deed in 2008 mee aan de Canvas Casino Comedy Cup, viel in aflevering 5 van een podium en zal voor altijd op youtube herinnerd worden als die harige man die valt van een podium
Debuteerde in 2009 met de verhalenbundel 'Hoe de wereld perfect functioneert zonder mij' (genomineerd voor de Academica Debutantenprijs)
Koos in 2009 om de drie disciplines (theater, comedy en literatuur) verder uit te bouwen
Liet zich af en toe horen en zien op radio en televisie, met wisselend succes
Maakte voor het Kaaitheater in 2009 'Otaku', zijn eerste officiële serieuze comedyshow (selectie Theaterfestival 2010)
Creëerde in 2010 zijn tweede roman 'Opnieuw en opnieuw en opnieuw'
Al de rest is nog vaag en onduidelijk ( )