Op een dag ontmoet Clara op straat de schrijver Oscar Sprenger. Naar aanleiding van hun ontmoeting gaat Clara van alles fantaseren. Het boek vertelt verder over het leven van Clara.
Het begin van het boek is onderhoudend, later vraag je je af waarom Siebelink het juist zo heeft opgeschreven. Het lijkt erop alsof de schrijver Siebelink het verhaal verzonnen heeft van een vrouw die verliefd op hem is. Aardig, maar ik ben geen echte fan van Siebelink. ( )

Vanaf haar vroegste jeugd had Clara het moeilijk. Zij was enig kind uit een ongelukkig huwelijk. Haar vader hield zich zoveel mogelijk afzijdig, haar moeder vroeg voortdurend om aandacht. De rol van moeder en kind was eerder omgedraaid. Voor Clara's gevoelens was geen aandacht en dat vertaalde zich in dwangneurose's. Daar heeft zij zich haar hele leven niet los van kunnen maken. Clara hunkerde naar liefde, stortte zich in allerlei liefdesavonturen, maar die hielden geen stand. Het grootste geluk, haar dochter, verloor zij bovendien op jonge leeftijd. Aan het eind van Clara's leven flikkert er nog weer hoop. Hoop op een echte liefde, maar die ontwikkelt zich meer in haar fantasie dan in het echt. Een eenzaam, ongelukkig en dramatisch leven. ( )

Een zenuwzieke moeder kwijnt weg in een slecht huwelijk met een neurotische preciezeling, dochter doet er alles aan haar ouders te plezieren. Haar eigen gevoelens onderdrukkend ontwikkelt Clara zelf neuroses. Ze heeft een teldwang, vraagt zich voortdurend af wie ze is. ’Wie ben ik? Ik ben alleen’ is haar conclusie. Vooral na de dood van de door haar ouders niet geaccepteerde vriendje Jonathan voelt ze zich ellendig. Ze verdient straf, vindt ze, omdat ze hem in de steek liet op het moment dat hij haar het meest nodig had. Met scherpe voorwerpen kerft ze tot bloedens toe sneden in haar ledematen. ’Zich verwonden was zinvol’, houdt ze zichzelf voor. Pijn associeert ze met genot. ’Lijden was troostrijk. Het leven moest zwaar zijn.’

Seksuele losbandigheid ziet ze als manier om uit de werkelijkheid te ontsnappen. Ze gaat als eindexamenklasser een monomane relatie met haar Antilliaanse gymleraar aan en prostitueert zich in een club. Een huwelijk met de brave Edwin van Hoogstraten mislukt, hun verblijf in Venezuela wordt een kwelling en hun dochtertje verdwijnt, een trauma voor beiden. Langzaam wordt Clara een Madame Bovary of een Eline Vere: een melancholieke vrouw die zich steeds meer terugtrekt in een eigen wereldje.

Nog eenmaal leeft Clara op, als ze als zestigjarige de schrijver Oscar Sprenger ontmoet. Hém ziet ze als verlosser. Opnieuw gelooft ze in de liefde als een mysterieus bijna religieus panacee dat haar zal redden van haar spirituele ondergang. Ze maakt zichzelf wijs dat ze de protagonist is in diens nieuwe roman. Uiteindelijk is het niet Sprenger, maar Siebelink die haar tot onderwerp maakt van zijn nieuwe boek.

Het lichaam van Clara is een mooi gecomponeerde roman over schuld en boete, pijn en genot, religie en waanzin. Traag dringt de auteur tot het innerlijk van zijn droomvrouw door, zonder haar werkelijk te doorgronden. Stilistisch is er niets op de roman aan te merken: Siebelink is consequent in zijn taalgebruik, dat negentiende-eeuws oogt en beeldend verhaalt over onvervulde verlangens en fatale tragiek.

Misschien dat dit laatste wel het meeste wrikt: die gekunstelde melancholie van een 20e-eeuwse heldin in een 19e-eeuws jasje. ’Kom op, meid’, zou je Clara willen toeroepen. ’Gooi die inertie van je af, zwelg niet langer in een getroebleerd verleden.’ Maar gevangen in het naturalistische gedachtegoed dat de schrijver haar toedicht – alle ellende is erfelijk – gaat Clara kansloos ten onder. Jammer, je had haar een glorieuzer bestaan gegund. ( )