Uiteindelijk gaat Kiek ook daadwerkelijk op zoek naar haar echte vader. Haar moeders verhaal vertoont immers verdachte hiaten: hoe kun je de naam van de vader van je kind nou vergeten? De toon wordt scherper; Kiek ontpopt zich tot een doortrapte detective, die gevaarlijk in de familiegeschiedenis begint te wroeten en niets voor zoete koek slikt.

Aanvankelijk heeft Jongman de regie stevig in handen. Het eerste stuk, waarin Kiek vanuit het politiebureau terugblikt, is ijzersterk gecomponeerd. Jammer dat ze die constructie snel loslaat. Hoewel ze daarna meer de diepte ingaat en verschillende ouder-kindrelaties knap in beeld brengt, mist het verhaal die stuwende structuur en zakt het middenstuk zelfs wat in. Al mag het de volgende keer dus allemaal iets compacter, duidelijk is wel dat Jongman een heel eigen stem heeft, die veel jongeren zal aanspreken.

Dit losjes vervlechten van heden en verleden, lollig en serieus, warm en wrang, ruig en pubermeisjesachtig, houdt Jongman bijna tot het eind toe vol. Het is daardoor alsof de tijd voort raast en stilstaat tegelijkertijd. Meteen in het begin groeit die leesbel die bij geslaagde jeugdboeken hoort, waar je in opgesloten raakt en niet meer uit wilt.

Kiek durft die kant te onderkennen, maar er is iets wat ze belangrijker vindt: haar vader. Jongman toont ook hier lef, ze zadelt de lezers niet op met een vaag open einde, maar gaat genadeloos door tot het even banale als bitterzoete eind. Daar constateert Kiek, mooi vroegwijs, dat de meeste mensen in het leven alleen de voorstelling te zien krijgen, terwijl het belangrijkste in de coulissen gebeurt.

Dat kunnen alleen goede boeken: echte mensen dichterbij brengen, ook mensen die niet aardig lijken of hardnekkig vasthouden aan onbegrijpelijk gedrag. Het heeft even geduurd tot de opvolger van het veelbelovende debuut Rits (2005) er was, maar het was het wachten waard. Kiek is met stip een van de fijnste jeugdromans van het afgelopen jaar.