Een puzzelboek, soms irritant, dan weer fascinerend. De schrijver heeft een prettige vertelstijl, mild ironisch, die het eerste langzame deel verteerbaar maakt. Het drama in deel twee is heel intens beschreven, aangrijpend. Maar is het écht? Precies daarover gaat deze roman, het autobiografische in de literatuur. De hoofdpersoon is een schrijver die probeert te ontsnappen aan zijn toekomstige biograaf, door hem een kant-en-klare biografie aan te leveren, in de vorm van een roman over de schrijver T. Maar dan haalt de werkelijkheid hem in. Of niet? In het laatste deel van het boek komt de onvermijdelijke biograaf aan het woord, die al aan zijn werk begonnen is toen T nog leefde. Er zijn allerlei spiegeleffecten tussen de verhalen en in relatie tot de werkelijkheid: de achternaam van de auteur begint tenslotte ook met een T. In zekere zin heeft de schrijver Terrin een waargebeurde, dramatische geschiedenis in zijn familie binnen in een roman verstopt, uit bescherming tegen de journalisten, critici, het publiek, die ongegeneerd nieuwsgierig zijn naar zijn persoonlijke leven. Het is niet voor niets dat zijn dochtertje Renée (de naam!) in coma raakt precies op het moment dat de schrijver een grote prijs krijgt en beroemd wordt. Een boek om over te blijven nadenken.

Het boek lijkt mij de romanvorm van de paradox "Wat ik zeg, is niet waar", een slang die in zijn eigen staart bijt. Als de auteur namelijk stelt dat de schrijver T een namaakbiografie over hem schrijft, en hij T juist in die namaakbiografie de werkelijkheid laat noteren, dan kan geen enkele lezer nog beweren dat juist dat deel autobiografisch is. Ga maar na: als je vindt dat de schrijver Terrin autobiografisch heeft geschreven, naar de werkelijkheid, dan is wat hij zegt over T dus waar en dus is wat T presenteert als biografie nep, bedoeld om de toekomstige autobiograaf om de tuin te leiden. Als je daarentegen accepteert dat Terrin niet autobiografisch schrijft, dan is wat T schrijft waar, maar niet autobiografisch. Het enige wat voor de paradox nodig is, is dat T het verhaal over de dochter Renee geschreven heeft. Is dat het geheim van T, zoals in het kortste hoofdstuk vermeldt wordt? Dat T, die verzonnen is door Steegman, als het ware wraakneemt door zelf weer als Steegman te schrijven? Het lijkt me een mogelijke interpretatie, waarbij je T kunt interpreteren als Terrin en/of als Typemachine. Het middendeel is immers op een typemachine geschreven.

De auteur Terrin heeft een boek willen schrijven over het drama dat hem overkomen is, zonder dat hij de lezers, critici en journalisten de gelegenheid bood ermee aan de haal te gaan als autobiografie. Dat is hem gelukt door het verhaal in een paradoxale romanstructuur te verpakken. Een structuur die doet denken aan David Mitchell's Wolkenatlas. ( )

Een verrassend boek. Het boek bestaat uit drie delen: 1. Het verhaal van schrijver Emiel Steegman, die nadenkt over zijn nieuwe boek, T. Dat boek lijkt erg op zijn eigen leven. Een alwetende verteller vertelt dit verhaal. 2. Beschrijving van het herseninfarct en de gevolgen daarvan voor dochtertje Renée en de reactie van Emiel Steegman en zijn vrouw daarop. In de ik-vorm. 3. De biograaf van Emiel Steegman aan het woord; hij beschrijft een aantal filmpjes van Renée, die naar hem zijn gestuurd door Steegman.
Het eerste deel vond ik vooral ingewikkeld en niet geweldig boeiend. Deel 2 is heel aangrijpend en realistisch geschreven en heel direct, rauw. Deel 3 vond ik verrassend, omdat hiermee opeens wordt uitgezoomd uit het verhaal. Slimme techniek. ( )