Op twee derde concludeerde ik: dit is voor alles een leerdicht, waarin De Jong de wijsheid van het lichaam bezingt. Want o, o, wat voelt die Lin alles intuïtief lichamelijk alles meteen onfeilbaar juist aan, een paard als mensenfluisteraar. Maar op het eind wordt dan weer wat twijfel gezaaid.

Ik begon me meer en meer te ergeren aan die 'aansturing' van Lin door onbewuste krachten, natuurvrouw, met ook elementen van psychodynamische 'psychologisch noodlot'-dramatiek, herhalingsdwang op zoek naar heling/corrigerende ervaring of zoiets. Op den duur gaat Lin mij ergeren, met hupsakee weer eens bang, zonder enige greep erop, en hupsakee, dan gebeurt er weer iets en 'is alles weer goed / weggetrokken'.

De Jong mengt me teveel 'talen', ook die van liefde en haat als dicht verbonden in intieme relaties.

Kort gezegd: suggestief maar uiteindelijk de teleurstelling: wat zeg je nu eigenlijk. ( )

Niet zo goed geschreven: grammatica- en stijlfouten. Geen overtuigend verhaal. Leest lekker, dat dan weer wel. ( )