Mijn verwachtingen waren dat ik weer een amusante thriller te lezen zou krijgen in lijn met de vorige drie verhalen rond "la casa di ringhiera" en dat is ook wat ik kreeg. Hoofdpersonage Amedeo Consonni verstaat de kunst om in allerlei verwikkelingen terecht te komen waarbij zijn quasi archetypische medebewoners van het appartementenblok afwisselend een meer of minder prominente rol in toegewezen krijgen. Toegeven in de verhaal zijn er enkele stukken die nodeloos lang gerekt werden en die de vaart uit het verhaal weg nemen. Maar zoals gezegd, ik verwachtte enkel een amusant spannend verhaal en dat lijkt Recami met elk nieuw deel in deze reeks te leveren. Genoeg open eindjes aan het einde van dit verhaal om meteen aan het volgende te beginnen. ( )

Cocacola alla spina

Non vedevo l'ora di finirlo, ohmammamia che barba che noia che barba.

Come la coca alla spina, sgassata, allungata, sa di niente.
Come bersi un bicchiere d'acqua del rubinetto con un po' di saccarina.

Secondo me il Francesco c'aveva lì un bel raccontino per le raccolte Sellerio, poi ha detto (lui o chi per lui): perché non farci un bel romanzetto?
E giù ad allungare.
Bah, e dire che quando ha iniziato, il Recami el me piaseva inscì tant! ( )