Opnieuw een uitzonderlijke roman van Enter. Compacter geschreven en misschien het meest door een (soort van) 'plot' gedreven dan eerder werk. Maar altijd over de tijd, de herinnering, en meer nog: hoe we ogenblikken ervaren en er zelf herinneringen van maken — te vroeg, te laat, soms er midden in.

En dan het verlies, aangekondigd of niet, en ons onvermogen precies weer te geven wat eraan vooraf ging. Misschien deze keer met een verschil, een minder verpletterende noot aan het eind:

Je moet mee met die ademhaling van de eeuwigheid want als je dat niet doet, sta je erbuiten, dan leef je eigenlijk helemaal niet, dan zie je het leven alleen maar aan je voorbijstromen.

Het hoofdpersonage Frank is hier duidelijk geen Olaf meer in Schijngestalte (uit [b:Winterhanden|5697324|Winterhanden|Stephan Enter|https://d.gr-assets.com/books/1339973307s/5697324.jpg|5868889]) en medeleven krijgt hier een veel krachtigere betekenis dan de titel initieel zou doen vermoeden. ( )

Een mooie liefdesgeschiedenis. Een man van bijna veertig ontdekt bij een jonge Duitse vrouw die hem lichamelijke niet opwindt uiteindelijk toch de ware liefde. ( )