It is always a shock when you read an awful book by an author you previously adored. I loved The House of the Spirits and Eva Luna in high school. Now I'm wondering if my teenaged critical abilities were unsound or if Of Love and Shadows is a departure from form.

In theory, it may be possible to write about how a hero and a heroine are compelled to make love immediately after uncovering a mass grave, but Of Love and Shadows does not pull it off well. (Is it even theoretically possible? Does love bloom on the battlefield, Snake?) There is evidence of some greater aim to knit together love and hatred, lust and death, the affirmation and the denial of life, but the actual result reads like a romance novel with interludes of political oppression. No theme or motif can be missed, because Of Love and Shadows belabors each point a dozen times. No character is too minor for an extended summary of his or her life history. The novel is too rambling and florid by half. It fails to cohere.

Eva Luna worked (as far as I can remember) because it was about a Scheherazade-like writer of telenovelas, so the overblown absurdity was an integral part of her theatrical worldview. And The House of the Spirits meshed miraculous horrors with a very understated and clinical style: the autopsy at the beginning sets the tone for the rest of the novel. Of Love and Shadows...doesn't ever justify its contorted plot or redundant prose. ( )

This book is very good, both in story line and it's basis in fact. ( )

In dit schitterend verhaal dat zich afspeelt onder de dictatuur in Chili leer je het welgestelde gezin van Eusebio en Beatriz Beltrán met hun dochter Irene kennen, de geëmigreerde Spanjaarden professor Leal, zijn vrouw Hilda en vooral hun zonen José en Francisco en ook het arme gezin van Hipólito en Digna Ranquileo met vooral hun dochter Evangelina en zoon Pradelio.

De kennismaking gebeurt geleidelijk. Er is het verhaal van Evangelina, die bij haar geboorte verwisseld werd en iedere dag op hetzelfde uur in een soort trance geraakt. Beatriz werd door haar man in de steek gelaten en probeert dankzij een bejaardentehuis haar oude levensstandaard te behouden. Ze heeft het levenspad van haar dochter Irene uitgestippeld: een huwelijk met kapitein Gustavo Morante, dat Irene voor zich uit schuift. Professor Leal is na de burgeroorlog uit zijn geliefde Spanje gevlucht en krijgt het ook in Chili moeilijk, nadat Pinochet aan de macht is gekomen. Alhoewel Francisco met succes zijn studies psychologie heeft afgerond, kan hij enkel als fotograaf wat geld verdienen, zodat zijn familie de eindjes aan elkaar kan knopen.

Alle personages worden zo goed uitgewerkt, dat het is alsof je zelf in Chili rondloopt: je voelt hun leed, leeft met hen mee, voelt de spanning, houdt je hart vast... Prachtig hoe de verschillende levens elkaar kruisen!

Beatriz staat symbool voor de rijken die hun ogen sluiten voor het leed van de armen en voor de wreedheden van de dictatuur om toch maar hun oude leventje te kunnen verderzetten.

Irene ontwaakt uit de droom die haar moeder voor haar heeft gecreëerd en komt in een nachtmerrie terecht. Ze is journaliste en vecht verbeten om de waarheid aan het licht te brengen en brengt zo haar leven in gevaar. Ze dacht de liefde te kennen, maar is toch overdonderd als er nieuwe gevoelens ontluiken.

Professor Leal doet met zijn clandestiene drukpers een poging om de poten onder de dictatuur weg te zagen, maar het zijn vooral zijn zonen Francisco en José die ons een inkijk in het verzet geven.

Pradelio del Carmen Ranquileo toont uit welk materiaal het leger en de politie bestaan: jongens die niet voor zichzelf kunnen denken en die blij zijn bevelen te kunnen opvolgen.

"Ze hebben je wijsgemaakt dat je macht had, met het geluid van de luidsprekers in de kazerne hebben ze het in je kop gehamerd, ze hebben het je bevolen in naam van het vaderland en daarmee hebben ze jou je deel gegeven van de schuld, zodat je je handen niet meer in onschuld kunt wassen en voor altijd geketend blijft door schakels van bloed, arme Ranquileo."

Hij is niet de enige die aan de rechtvaardiging voor de wreedheden begint te twijfelen, maar door zijn verhaal komen de bewijzen voor de moorden naar boven en worden enkele verdwijningen opgelost. Het volk ontwaakt.

De kerk leren we hier van een totaal andere zijde kennen dan in "Bloemblad van zee". Chili tout court leer je op een andere manier kennen. Isabel Allende slaagt erin ons een blik in de ziel van haar vaderland te gunnen.

Het verhaal is goed uitgewerkt, de personages komen tot leven, we hebben tijd om ze te leren kennen en ik hou van haar schrijfstijl, dus voor mij 5 sterren waard! ( )

Il Club del Libro
Libro del mese di Novembre 2020 ( )

El primer libro que leí todo en español. Allende, como siempre, me encantó con sus personajes y su narrativa. ( )