Hier valt weinig meer over te vertellen dan dat dit steengoed is. Eindelijk eens een expert die afstapt van de traditionele geschiedschrijving die farao na farao, dynastie na dynastie volgt. In de plaats biedt Hornung niks minder dan een poging de essentie van de Egyptische beschaving te vatten, een dwarsdoorsnede die inzicht verschaft in de voor de moderne mens erg vreemde aspecten van die beschaving. Hij doet dat op verstaanbare wijze, want dit boek is ingedeeld in 12 hoofdstukken, gebaseerd op lezingen en colleges die de auteur (1933-2022), professor emeritus of the University of Basel, Switserland, heeft gegeven.
Belangrijkste minpuntje is dat Hornung, net als zowat alle andere Egyptologen, zo goed als nooit andere, nabijgelegen beschavingskernen in beeld brengt (Mesopotamië, de Levant, Anatolië en het Oostelijke Middellandse Zee-gebied). Hornung’s benadering beperkt zich ook tot ‘geestesgeschiedenis’: sociale en economische aspecten blijven buiten beeld. En misschien is het boek intussen ook licht verouderd: de eerste editie (in het Duits) verscheen in 1989. Toch vind ik het nog de moeite om te lezen.
Ik overloop enkele inhoudelijke kentrekken die door Hornung worden aangebracht, in mijn History account op Goodreads: https://www.goodreads.com/review/show/5577253243 ( )

Mooie samenvatting van de denkwereld, zonder al te veel referenties. Toch mis ik een beetje het gevoel van werkelijk inzicht. Is dat omdat ik al teveel afweet van het onderwerp? Ligt het aan Hornung? Of aan de onreduceerbare afstand die ons scheidt van de Oud-Egyptische denkwereld?

25.8.1996

Bij herlezing is het inderdaad een mooie introductie, vaak eerder beschrijvend en opsommend dan verklarend. De nadruk ligt vooral op de continuïteit en de duurzaamheid van de Egyptische cultuur. Hoewel Hornung hier en daar kort de evolutie schetst in opvattingen of gebruiken, blijft dat eerder bijkomstig. Dat in tegenstelling tot Assmann in The Mind of Egypt, die juist probeert om de evolutie te vatten en te tonen hoe deze cultuur zich telkens opnieuw wist aan te passen. Als ik beide auteurs goed begrepen heb, legt Hornung de nadruk op 'djet', het blijvende, constante en Assmann op 'neheh' de voortdurende cyclische hernieuwing. ( )