Een deugddoende verzameling absurdistische columns en miniverhaaltjes die dartel over de bladzijden wervelen en kwistig met glimlachjes strooien. Vaak gaan de stukjes over niets anders dan het existentiële pafstaan, het misbruik van licht verteerbare pseudofilosofische nonsens en het belang van voetnoten. Ter ondersteuning roept Matthysen een wilde bende in het leven: goedbedoelende neuroten, Hegeliaanse boerenkneuters, wilde-westen-tirolers, vindingrijke riddercasanova's, Belgische surrealisten, hervormende sgoften, rotte familieappels en een hond die misschien Joop heet.

Matthysens fijn afgestelde humor en zijn gedoseerde eruditie kunnen echter niet verdoezelen dat enkele columns abrupt en soms zelfs onbeholpen eindigen als de centrale nonsens haar rol gespeeld heeft. Bovendien zijn de stukjes zo kort dat er al gauw een gevoel van overdaad optreedt. Gelukkig zijn dat weinig bezwaarlijk punten van kritiek, want de verzameling bevat genoeg heerlijke vondsten die dat ruimschoots goedmaken. En het taalgebruik is uiteraard subliem: creatief, speels en lichtjes archaïserend in precies de juiste proporties.

Kortom: uiterst genietbaar vertier in hapklare brokjes, bedoeld om in kleine dosissen gesmaakt te worden. ( )