This topic is currently marked as "dormant"—the last message is more than 90 days old. You can revive it by posting a reply.
1Lisa_E
Tegenwoordig lezen de jongeren van nu geen boeken meer over onschuldige kattenkwaad van Dik Trom, maar over tienerproblematiek als drugs, mishandeling, zelfmoord en (homo)seksualiteit. En jeugdboekenschrijfster Carry Slee weet dat als geen ander.
Het zal de generatiekloof wel zijn. Want Afblijven (1998), een van de populairste boeken van Slee, blijkt ondanks alle prachtige verkoopcijfers toch een vervelend ergerniswekkend werkje. Niet eens vanwege het verhaal, waar op zichzelf niks mis mee is. Het meisje Melissa mag in een videoclip meedansen en komt daardoor in aanraking met ene Jim. Binnen een tiental bladzijden is ze via feesten met pillen, veel drank en drugshandel beland in een ziekenhuis, waar men vecht voor haar leven. Geloofwaardig, voor een meisje van veertien.
Stijl of onderwerpkeuze zijn met het oog op de doelgroep en de besproken onderwerpen waarschijnlijk interessant voor de jeugd. Het valt alleen maar toe te juichen dat Slee hierin geen taboes lijkt te willen schuwen en rechtstreeks met haar jeugdige publiek wil communiceren. Misschien opent dit deuren om een gesprek aan te gaan of om voorlichting te geven.
Maar van een afstand bezien doet Slee's hardnekkige, oer-Hollandse nieuwbouwsfeer, dat doodgewone goedbedoelde, je tenen krommen. Zo luisteren de hoofdrolspelers naar namen als Jordi. Of Melissa. Of Kevin. Net iets te smooth; waardoor je de hoofdpersonen ziet als jeugd met oorbellen, naamhangers, Nike Air Max en woonwagens. De hoofdpersonen zitten op een scholengemeenschap. Hebben een jeugdcafé Het Kooltuintje, een brommer en een konijn. Er hangt een onuitgesproken sfeer van de videotheek en de snackbar op de hoek. Onbedoeld als een moderne, maar ondertussen zo oninteressante laag over hun geoliede leventje vol verwende puberellende heen. En de ‘humoristische’ alinea’s uit het boek zijn ook geweldig, alsof Jordi op zijn veertiende al een cabaretier is. Het ergste is nog wel dat Jordi, Melissa en Kevin ouders hebben die alle problemen 'allemaal best wel begrijpen' waardoor het einde toch nog goed afloopt! En ze leefden nog lang en gelukkig.
Het resultaat laat een troosteloos gevoel poldermodel achter. Je zou er bijna zelf een spuit van in je armen zetten.
Het zal de generatiekloof wel zijn. Want Afblijven (1998), een van de populairste boeken van Slee, blijkt ondanks alle prachtige verkoopcijfers toch een vervelend ergerniswekkend werkje. Niet eens vanwege het verhaal, waar op zichzelf niks mis mee is. Het meisje Melissa mag in een videoclip meedansen en komt daardoor in aanraking met ene Jim. Binnen een tiental bladzijden is ze via feesten met pillen, veel drank en drugshandel beland in een ziekenhuis, waar men vecht voor haar leven. Geloofwaardig, voor een meisje van veertien.
Stijl of onderwerpkeuze zijn met het oog op de doelgroep en de besproken onderwerpen waarschijnlijk interessant voor de jeugd. Het valt alleen maar toe te juichen dat Slee hierin geen taboes lijkt te willen schuwen en rechtstreeks met haar jeugdige publiek wil communiceren. Misschien opent dit deuren om een gesprek aan te gaan of om voorlichting te geven.
Maar van een afstand bezien doet Slee's hardnekkige, oer-Hollandse nieuwbouwsfeer, dat doodgewone goedbedoelde, je tenen krommen. Zo luisteren de hoofdrolspelers naar namen als Jordi. Of Melissa. Of Kevin. Net iets te smooth; waardoor je de hoofdpersonen ziet als jeugd met oorbellen, naamhangers, Nike Air Max en woonwagens. De hoofdpersonen zitten op een scholengemeenschap. Hebben een jeugdcafé Het Kooltuintje, een brommer en een konijn. Er hangt een onuitgesproken sfeer van de videotheek en de snackbar op de hoek. Onbedoeld als een moderne, maar ondertussen zo oninteressante laag over hun geoliede leventje vol verwende puberellende heen. En de ‘humoristische’ alinea’s uit het boek zijn ook geweldig, alsof Jordi op zijn veertiende al een cabaretier is. Het ergste is nog wel dat Jordi, Melissa en Kevin ouders hebben die alle problemen 'allemaal best wel begrijpen' waardoor het einde toch nog goed afloopt! En ze leefden nog lang en gelukkig.
Het resultaat laat een troosteloos gevoel poldermodel achter. Je zou er bijna zelf een spuit van in je armen zetten.
Join to post
