This topic is currently marked as "dormant"—the last message is more than 90 days old. You can revive it by posting a reply.
1Santjooo
Recensie Oorlogswinter, Jan Terlouw
door Sanne van den Bosch
Het is misschien wel het bekendste boek uit de geschiedenis van de jeugdliteratuur in Nederland. En dat is niet voor niets. Jan Terlouw weet de oorlog zo te beschrijven dat generaties die deze oorlog niet mee hebben gemaakt toch het gevoel kunnen hebben dat ze er middenin zitten.
Het boek vertelt het verhaal van burgemeesterszoon Michiel van Beusekom. Hij is 16 jaar en vindt de oorlog in het begin wel spannend. Dit gevoel raakt hij echter snel kwijt wanneer hij verwikkeld raakt in verzetsacties waarbij hij uiteindelijk de zorg van een engelse soldaat op zich neemt.
Terlouw weet de spanningsbogen in het boek goed te beschrijven. Al vertelt hij vaak van te voren dat een actie niet gaat lukken, of dat Michiel ergens niet zal aankomen, de twee á drie pagina’s die daarna komen zijn toch duizelingwekkend spannend. Hoewel het verhaal niet in het ik-perspectief geschreven staat, leef je wel met Michiel mee en zie je de wereld door zijn ogen.
Dat Terlouw zelf de oorlog heeft meegemaakt is te merken aan de manier waarop hij bepaalde mensen beschrijft in zijn boek. Voor NSB’ers is geen enkele vorm van sympathie te bekennen en ook bij een Duitser die het broertje van Michiel redt, worden alsnog vraagtekens gezet.
Terlouw is misschien wel de meester in zijn lezer op het verkeerde been zetten. Zij die het hele boek beschreven zijn als NSB’ers blijken later de hele oorlog joden in huis te hebben gehad en de enige persoon van wie je denkt dat Michiel hem altijd blindelings kan vertrouwen blijkt een NSB’er te zijn die alles voor de Duitsers overheeft. Zo leert hij zijn lezers om niet te snel te oordelen en dat mensen je erg kunnen teleurstellen.
Het taalgebruik dat Terlouw gebruikt is 40 jaar na het verschijnen van de eerste druk nog altijd goed leesbaar. Er komt een enkele uitdrukking in voor die niet meer gebruikt wordt, maar dat bederft het algemene taalgebruik niet.
Na het lezen van dit boek heb je als lezer een heldere kijk op de oorlogsproblematiek, het verzet en de collaboratie. Het boek laat niet los.
Wat mij betreft is het totaal verdiend dat Terlouw met het schrijven van dit boek een Gouden Griffel heeft verdiend.
door Sanne van den Bosch
Het is misschien wel het bekendste boek uit de geschiedenis van de jeugdliteratuur in Nederland. En dat is niet voor niets. Jan Terlouw weet de oorlog zo te beschrijven dat generaties die deze oorlog niet mee hebben gemaakt toch het gevoel kunnen hebben dat ze er middenin zitten.
Het boek vertelt het verhaal van burgemeesterszoon Michiel van Beusekom. Hij is 16 jaar en vindt de oorlog in het begin wel spannend. Dit gevoel raakt hij echter snel kwijt wanneer hij verwikkeld raakt in verzetsacties waarbij hij uiteindelijk de zorg van een engelse soldaat op zich neemt.
Terlouw weet de spanningsbogen in het boek goed te beschrijven. Al vertelt hij vaak van te voren dat een actie niet gaat lukken, of dat Michiel ergens niet zal aankomen, de twee á drie pagina’s die daarna komen zijn toch duizelingwekkend spannend. Hoewel het verhaal niet in het ik-perspectief geschreven staat, leef je wel met Michiel mee en zie je de wereld door zijn ogen.
Dat Terlouw zelf de oorlog heeft meegemaakt is te merken aan de manier waarop hij bepaalde mensen beschrijft in zijn boek. Voor NSB’ers is geen enkele vorm van sympathie te bekennen en ook bij een Duitser die het broertje van Michiel redt, worden alsnog vraagtekens gezet.
Terlouw is misschien wel de meester in zijn lezer op het verkeerde been zetten. Zij die het hele boek beschreven zijn als NSB’ers blijken later de hele oorlog joden in huis te hebben gehad en de enige persoon van wie je denkt dat Michiel hem altijd blindelings kan vertrouwen blijkt een NSB’er te zijn die alles voor de Duitsers overheeft. Zo leert hij zijn lezers om niet te snel te oordelen en dat mensen je erg kunnen teleurstellen.
Het taalgebruik dat Terlouw gebruikt is 40 jaar na het verschijnen van de eerste druk nog altijd goed leesbaar. Er komt een enkele uitdrukking in voor die niet meer gebruikt wordt, maar dat bederft het algemene taalgebruik niet.
Na het lezen van dit boek heb je als lezer een heldere kijk op de oorlogsproblematiek, het verzet en de collaboratie. Het boek laat niet los.
Wat mij betreft is het totaal verdiend dat Terlouw met het schrijven van dit boek een Gouden Griffel heeft verdiend.
Join to post
