This topic is currently marked as "dormant"—the last message is more than 90 days old. You can revive it by posting a reply.
1rslaathuis
Recensie Spijt, Carry Slee
door Rick Slaathuis
Jochem voelt zich niet erg gelukkig in de tweede klas. Hij is het mikpunt van getreiter. David doet er niet aan me, maar hij durft er niets van te zeggen. De klassenleraar, die gymnastiek geeft, grijpt ook niet in. Hij heeft een hekel aan de dikke Jochem. Jochem lijkt zich niets aan te trekken van de pesterijen, die elke dag erger worden. Als de klas weer eens dubbel ligt, lacht hij zelf mee. Maar op een ochtend krijgen ze van de rector te horen dat Jochem na de klassenavond niet is thuisgekomen. David voelt zich schuldig. Waarom heeft hij zijn mond ook nooit opengedaan? Samen met een vriendin gaat hij Jochem zoeken om te zeggen dat het hem spijt. Dan vinden ze Jochem’s tas in het meer. Misschien is het al te laat.
Wederom weet Carry Slee met dit boek de juiste snaar te raken. Wie weet het niet tegenwoordig dat het treiteren van anderen diepe sporen achterlaat bij degene die getreiterd wordt. Misschien heb je het vroeger wel meegemaakt op school, of erger nog, is het jezelf ooit overkomen?
David heeft hier ook problemen mee, maar durft er niets van te zeggen. Want misschien valt hij daarmee wel buiten de groep, en daar zit je als opgroeiende tiener niet echt op te wachten. Jochem wordt zo vaak getreiterd en begint uiteindelijk zelf te geloven dat het waar is wat ze over hem zeggen: hij is nutteloos, vies en hij maakt anderen ziek, dat hij besluit om een eind aan zijn leven te maken. Kippenvel.
Carry Slee heeft een verhaal weten neer te zetten dat op mij veel indruk heeft gemaakt. Het verhaal doet erg realistisch aan. Ondanks het beladen onderwerp leest dit boek lekker weg en weet ze de hoofdpersonen goed en overtuigend neer te zetten.
Gelukkig weet Carry Slee, aan het eind van het boek, nog een positieve draai te geven aan dit verdrietige verhaal.
door Rick Slaathuis
Jochem voelt zich niet erg gelukkig in de tweede klas. Hij is het mikpunt van getreiter. David doet er niet aan me, maar hij durft er niets van te zeggen. De klassenleraar, die gymnastiek geeft, grijpt ook niet in. Hij heeft een hekel aan de dikke Jochem. Jochem lijkt zich niets aan te trekken van de pesterijen, die elke dag erger worden. Als de klas weer eens dubbel ligt, lacht hij zelf mee. Maar op een ochtend krijgen ze van de rector te horen dat Jochem na de klassenavond niet is thuisgekomen. David voelt zich schuldig. Waarom heeft hij zijn mond ook nooit opengedaan? Samen met een vriendin gaat hij Jochem zoeken om te zeggen dat het hem spijt. Dan vinden ze Jochem’s tas in het meer. Misschien is het al te laat.
Wederom weet Carry Slee met dit boek de juiste snaar te raken. Wie weet het niet tegenwoordig dat het treiteren van anderen diepe sporen achterlaat bij degene die getreiterd wordt. Misschien heb je het vroeger wel meegemaakt op school, of erger nog, is het jezelf ooit overkomen?
David heeft hier ook problemen mee, maar durft er niets van te zeggen. Want misschien valt hij daarmee wel buiten de groep, en daar zit je als opgroeiende tiener niet echt op te wachten. Jochem wordt zo vaak getreiterd en begint uiteindelijk zelf te geloven dat het waar is wat ze over hem zeggen: hij is nutteloos, vies en hij maakt anderen ziek, dat hij besluit om een eind aan zijn leven te maken. Kippenvel.
Carry Slee heeft een verhaal weten neer te zetten dat op mij veel indruk heeft gemaakt. Het verhaal doet erg realistisch aan. Ondanks het beladen onderwerp leest dit boek lekker weg en weet ze de hoofdpersonen goed en overtuigend neer te zetten.
Gelukkig weet Carry Slee, aan het eind van het boek, nog een positieve draai te geven aan dit verdrietige verhaal.
Join to post
