This topic is currently marked as "dormant"—the last message is more than 90 days old. You can revive it by posting a reply.
1sjeaa
Het boek Vallen gaat over de zestienjarige Lucas Beigne die zijn zomervakantie doorbrengt in de Belgische Ardennen. Hij woont daar samen met zijn moeder in het huis van zijn pas overleden grootvader Felix Stocks. Tijdens de zomer komt Lucas erachter dat er iets vreemds aan de hand was met zijn grootvader. Dit maakt hij op uit allerlei vragen vanuit zijn omgeving en uit het gedrag van zijn moeder, die duidelijk iets verzwijgt voor Lucas. Als Lucas dan zijn vroegere vriendin Caitlin tegenkomt merkt hij dat ook zij weet dat zijn grootvader iets heeft gedaan tijdens de Tweede Wereldoorlog. Wanneer hij vervolgens in contact komt met de extreme Benoît raakt hij zelf ook steeds verder op het verkeerde pad.
Als lezer lees je mee met het verhaal vanuit het oogpunt van Lucas. Je leest vanuit zijn perspectief en komt dus, net als Lucas, gedurende het boek beetje bij beetje steeds meer te weten over het verleden van zijn grootvader en waarom zijn moeder dat verzwijgt. Behalve de verhaallijn over zijn grootvader, word je aan het begin van het boek meegenomen naar het ziekenhuis waar Lucas ziet dat de voet van Caitlin is geamputeerd. Ook het verhaal achter deze amputatie kom je als lezer pas aan het eind van het boek te weten. In het verhaal wordt dus veel verzwegen en dat zorgt voor een bepaalde spanningsopbouw in het verhaal. Anne Provoost houdt de lezer hierdoor vast en wekt nieuwsgierigheid op. Je wilt graag verder lezen, maar de vele details in de beschrijvingen van situaties maakt het wel lastig om vlot te kunnen lezen en vermindert het plezier in het lezen. Het lezen vereist dus je volledige aandacht, anders is het verhaal niet goed te volgen. Dit is een minder punt tegenover de goede verhaallijnen die gecompliceerd door elkaar heenlopen.
Verder blijft het lange tijd onduidelijk waar het verhaal zich precies afspeelt. Deze onduidelijkheid zorgt voor een minder snel begrip van het verhaal. In het begin moet je je er echt doorheen worstelen om de situatie van Lucas te begrijpen.
Vallen zet je aan het nadenken, maar door de ingewikkelde en soms langdradige schrijfstijl verliest het verhaal zijn kracht. Dat is jammer, want het verhaal spreekt uiteindelijk wel aan.
Als lezer lees je mee met het verhaal vanuit het oogpunt van Lucas. Je leest vanuit zijn perspectief en komt dus, net als Lucas, gedurende het boek beetje bij beetje steeds meer te weten over het verleden van zijn grootvader en waarom zijn moeder dat verzwijgt. Behalve de verhaallijn over zijn grootvader, word je aan het begin van het boek meegenomen naar het ziekenhuis waar Lucas ziet dat de voet van Caitlin is geamputeerd. Ook het verhaal achter deze amputatie kom je als lezer pas aan het eind van het boek te weten. In het verhaal wordt dus veel verzwegen en dat zorgt voor een bepaalde spanningsopbouw in het verhaal. Anne Provoost houdt de lezer hierdoor vast en wekt nieuwsgierigheid op. Je wilt graag verder lezen, maar de vele details in de beschrijvingen van situaties maakt het wel lastig om vlot te kunnen lezen en vermindert het plezier in het lezen. Het lezen vereist dus je volledige aandacht, anders is het verhaal niet goed te volgen. Dit is een minder punt tegenover de goede verhaallijnen die gecompliceerd door elkaar heenlopen.
Verder blijft het lange tijd onduidelijk waar het verhaal zich precies afspeelt. Deze onduidelijkheid zorgt voor een minder snel begrip van het verhaal. In het begin moet je je er echt doorheen worstelen om de situatie van Lucas te begrijpen.
Vallen zet je aan het nadenken, maar door de ingewikkelde en soms langdradige schrijfstijl verliest het verhaal zijn kracht. Dat is jammer, want het verhaal spreekt uiteindelijk wel aan.
Join to post
