Recensie - Amira, koningin van Marokko - Anton van der Kolk
TalkBoekenfeest
Join LibraryThing to post.
This topic is currently marked as "dormant"—the last message is more than 90 days old. You can revive it by posting a reply.
1VeraJurriens
Recensie – Amira, koningin van Marokko - Anton van der Kolk
Zoals je misschien al voelt aankomen, gaat 'Amira, koningin van Marokko' over Amira. Zij is zeer zeker niet de koningin van Marokko, maar hoe zou dat ook kunnen? Als ik Anton van der Kolk moet geloven, mogen alle vrouwen in Marokko geen woord uitbrengen.
Laat ik bij het begin beginnen. De hoofdpersoon in het boek is Bram, een Nederlandse zeventienjarige jongen. Op een avond komt hij Amira tegen op straat. Amira is een zestienjarig meisje met een Marokkaanse afkomst. Die avond is ze op zoek naar haar verdwenen broertje. Bram heeft hem echter nergens gezien. Zoals je misschien ook al voelt aankomen, vindt Bram het broertje vlak daarna toch. Wat een toeval dat hij net naar die bushalte liep waar het broertje van Amira zich bevond. Vervolgens brengt Bram het jongetje terug naar Amira en eigenlijk zijn ze vanaf dat moment al smoorverliefd op elkaar. Wat mij betreft een wel heel erg snelle bevlieging van de liefde. Toegegeven, de meeste tieners worden behoorlijk snel verliefd, maar dit is te vergelijken met een jongen die verliefd wordt op de kassamedewerkster bij de Albert Heijn, omdat hij daar een biertje koopt. Niet dat Bram dat ooit zou doen, want alcohol drinkt hij niet. Hoe oud was hij ook alweer?
Vanaf dat punt begon ik steeds meer te realiseren dat Bram zich niet echt als een ‘normale’ zeventienjarige jongen gedroeg. Als ik niet had geweten hoe oud Bram was, had ik hem eerder dertien of veertien geschat. In zijn doen en laten is hij behoorlijk kinderlijk. Op een gegeven moment scheldt hij zijn vader uit voor ‘zak’ en dat is ook meteen het ergste wat hij ooit gedaan heeft, lijkt het wel. Wat mij betreft niet bepaald typerend voor een gezonde zeventienjarige jongen.
Wat mij ook vreselijk gestoord heeft aan het boek, is dat elke keer wanneer Bram naar zijn vrienden ging, Van der kolk besloot dit niet interessant te vinden om te beschrijven en meteen maar weer begon aan een volgend hoofdstuk. Daarbij kom ik ook op mijn volgende punt van ergernis: de hoofdstukken. Elk hoofdstuk bestaat uit zo’n drie tot vijf bladzijdes. Ik vind dat geen hoofdstukken, maar alinea’s.
Hoewel ik er al van overtuigd was dat ik wist hoe het boek zou gaan eindigen, werd ik toch verrast door het moment waarop Amira vertelde dat ze terug moest naar Marokko, omdat ze uitgehuwelijkt werd. Ik dacht dat zich toen hartverscheurende momenten zouden voordoen met een dramatisch en mogelijk zelfs vurig afscheid. Dit was niet het geval. Het ging voorbij alsof het niets was. Daarom was ik ook zeer verbaasd toen Bram halsoverkop besloot in zijn eentje naar Marokko te gaan om Amira te zoeken. Blijkbaar is het heel makkelijk om op zeventienjarige leeftijd, geheel alleen en met vrijwel geen geld naar Marokko te vertrekken, want ook dit ging voorbij alsof het niets was. Bram heeft zeker een halve pagina getwijfeld of hij het wel ging doen en het heeft ook zeker wel een hele pagina geduurd voordat hij in Marokko was. Blijkbaar ligt Marokko dichterbij dan ik dacht.
Enfin, Bram is in Marokko en meteen komt hij een jongen tegen waarmee hij nog even gewerkt had in Nederland. Alsof Marokko niet groter is dan een dorp en er maar dertig mensen wonen. Ook beschrijft Van der Kolk Marokko enorm negatief. Er lijkt zich geen goed mens te bevinden tussen al die dertig mensen. Dit had hij anders kunnen neerzetten.
Toch ben ik niet geheel negatief over het boek. Van der Kolk maakt bepaalde onderwerpen meer bespreekbaar en laat de lezer hierover nadenken. Met name discriminatie komt daarbij aan bod.
Ook het einde van het boek viel mij niet tegen. Het was minder voorspelbaar dan ik verwacht had. Hoewel… ik ben er niet helemaal zeker van. De laatste bladzijde ontbreekt namelijk in het exemplaar dat ik heb gelezen. Wat nou als het boek alsnog eindigt met ‘ze leefden nog lang en gelukkig’? Wanneer je naar Marokko kunt reizen in een halve pagina, kan alles nog veranderen op de laatste bladzijde. Ik zal het in ieder geval nooit weten, want dit boek ga ik zeker niet nog een keer bij de bibliotheek lenen.
Zoals je misschien al voelt aankomen, gaat 'Amira, koningin van Marokko' over Amira. Zij is zeer zeker niet de koningin van Marokko, maar hoe zou dat ook kunnen? Als ik Anton van der Kolk moet geloven, mogen alle vrouwen in Marokko geen woord uitbrengen.
Laat ik bij het begin beginnen. De hoofdpersoon in het boek is Bram, een Nederlandse zeventienjarige jongen. Op een avond komt hij Amira tegen op straat. Amira is een zestienjarig meisje met een Marokkaanse afkomst. Die avond is ze op zoek naar haar verdwenen broertje. Bram heeft hem echter nergens gezien. Zoals je misschien ook al voelt aankomen, vindt Bram het broertje vlak daarna toch. Wat een toeval dat hij net naar die bushalte liep waar het broertje van Amira zich bevond. Vervolgens brengt Bram het jongetje terug naar Amira en eigenlijk zijn ze vanaf dat moment al smoorverliefd op elkaar. Wat mij betreft een wel heel erg snelle bevlieging van de liefde. Toegegeven, de meeste tieners worden behoorlijk snel verliefd, maar dit is te vergelijken met een jongen die verliefd wordt op de kassamedewerkster bij de Albert Heijn, omdat hij daar een biertje koopt. Niet dat Bram dat ooit zou doen, want alcohol drinkt hij niet. Hoe oud was hij ook alweer?
Vanaf dat punt begon ik steeds meer te realiseren dat Bram zich niet echt als een ‘normale’ zeventienjarige jongen gedroeg. Als ik niet had geweten hoe oud Bram was, had ik hem eerder dertien of veertien geschat. In zijn doen en laten is hij behoorlijk kinderlijk. Op een gegeven moment scheldt hij zijn vader uit voor ‘zak’ en dat is ook meteen het ergste wat hij ooit gedaan heeft, lijkt het wel. Wat mij betreft niet bepaald typerend voor een gezonde zeventienjarige jongen.
Wat mij ook vreselijk gestoord heeft aan het boek, is dat elke keer wanneer Bram naar zijn vrienden ging, Van der kolk besloot dit niet interessant te vinden om te beschrijven en meteen maar weer begon aan een volgend hoofdstuk. Daarbij kom ik ook op mijn volgende punt van ergernis: de hoofdstukken. Elk hoofdstuk bestaat uit zo’n drie tot vijf bladzijdes. Ik vind dat geen hoofdstukken, maar alinea’s.
Hoewel ik er al van overtuigd was dat ik wist hoe het boek zou gaan eindigen, werd ik toch verrast door het moment waarop Amira vertelde dat ze terug moest naar Marokko, omdat ze uitgehuwelijkt werd. Ik dacht dat zich toen hartverscheurende momenten zouden voordoen met een dramatisch en mogelijk zelfs vurig afscheid. Dit was niet het geval. Het ging voorbij alsof het niets was. Daarom was ik ook zeer verbaasd toen Bram halsoverkop besloot in zijn eentje naar Marokko te gaan om Amira te zoeken. Blijkbaar is het heel makkelijk om op zeventienjarige leeftijd, geheel alleen en met vrijwel geen geld naar Marokko te vertrekken, want ook dit ging voorbij alsof het niets was. Bram heeft zeker een halve pagina getwijfeld of hij het wel ging doen en het heeft ook zeker wel een hele pagina geduurd voordat hij in Marokko was. Blijkbaar ligt Marokko dichterbij dan ik dacht.
Enfin, Bram is in Marokko en meteen komt hij een jongen tegen waarmee hij nog even gewerkt had in Nederland. Alsof Marokko niet groter is dan een dorp en er maar dertig mensen wonen. Ook beschrijft Van der Kolk Marokko enorm negatief. Er lijkt zich geen goed mens te bevinden tussen al die dertig mensen. Dit had hij anders kunnen neerzetten.
Toch ben ik niet geheel negatief over het boek. Van der Kolk maakt bepaalde onderwerpen meer bespreekbaar en laat de lezer hierover nadenken. Met name discriminatie komt daarbij aan bod.
Ook het einde van het boek viel mij niet tegen. Het was minder voorspelbaar dan ik verwacht had. Hoewel… ik ben er niet helemaal zeker van. De laatste bladzijde ontbreekt namelijk in het exemplaar dat ik heb gelezen. Wat nou als het boek alsnog eindigt met ‘ze leefden nog lang en gelukkig’? Wanneer je naar Marokko kunt reizen in een halve pagina, kan alles nog veranderen op de laatste bladzijde. Ik zal het in ieder geval nooit weten, want dit boek ga ik zeker niet nog een keer bij de bibliotheek lenen.
Join to post
