Ze benoemt haar eigen twijfels en ontwikkeling als schrijfster en spiegelt haar bevindingen en ervaringen aan haar literaire helden (vooral Kafka, Proust en Woolf). Maar juist ook haar andere voorbeelden - het jeugdboek Kikker en Pad, de invloed van Oprah Winfreys Bookclub en de bizar onrealistische en daardoor geloofwaardige constructie van de film The Hours - geven een goed beeld van wat literatuur vermag.
Loontjens enthousiasmeert tot meer vragen. Haar filosofie is een 'kleine', een onvoltooide.

Loontjens wordt nog te veel door de formalistische kant van de literatuurwetenschap in beslag genomen om door te kunnen stoten naar waar het echt om gaat (en waar ze wel naar op weg is): zich op een existentiële manier verhouden tot de schrijvers van haar voorkeur, zoals Kafka en Woolf: dat wil zeggen ook met hun thema’s, motieven, mythologie, obsessies, frustraties. Desnoods om zich er ook tegen af te zetten om bij de eigen drijfveren en motieven te komen.
Mijn leven is mooier dan literatuur is door het hinken op twee gedachten een kruising van een schrijfhulpboek en een autobiografisch essay.
Het boek begint met hoe een roman te beginnen, en eindigt met hoe te eindigen. Omdat Loontjens het daarin ook algemeen houdt en niet haar eigen romans als voorbeeld neemt, loopt het boek met een sisser af. Jammer, want Loontjens heeft wel de kennis en bagage voor meer en beter.