Een ontzettend slechte biografie, vind ik. Niet alleen vanwege de lijsten vol fouten, slordigheden, overgeslagen bronvermeldingen die Gielkens en Kegel hebben aangewezen, die wel belangrijk zijn (onbelangrijke toevoeging: door zijn schamele kennis van het Latijn denkt O. dat Anyte, een Griekse dichteres, Anytes heet). Maar ook omdat in het hele boek op een onaangename, onduidelijke, onverantwoorde manier Hermans' fictie en zijn leven dooreengesneden worden. O. zelf vindt dit ongetwijfeld juist een verdienste, maar hij suggereert alleen, bewijst, concludeert of gebruikt niets. Het blijft bij "zie eens dat in leven en boek (bijna) hetzelfde voorkomt". Ja, dat haalt je de koekoek, het interessante is juist om, als je literatuurwetenschapper bent, te onderzoeken hoe en in welk opzicht de fictie een nieuwe, eigen wereld is, en als je biograaf bent, heel omzichtig en uitvoerig beargumenteerd te suggereren hoe eventuele leemtes in het leven belicht worden vanuit de fictie. Geen sprake daarvan bij O. En het tweede enorme manco is dat hier een historicus schrijft die de indruk wekt een gemankeerde literatuurcriticus te zijn en op zielige wijze dikke zinledige uitspraken doet over de verhalen en romans van Hermans, ze "analyseert" (in het voetspoor van degenen die dat al veel beter gedaan hebben) zonder enige relevantie voor het leven van Hermans. Natuurlijk is het werk belangrijk voor een biograaf. Maar de Revebiografie van De Moor, die het verwijt kreeg alleen maar feitjes op te stapelen (niet geheel terecht) vind ik 100 keer beter. Vooral het tweede deel van dit boek, dat maar tot 1952 gaat (!) grossiert in irrelevante pseudoliteratuurwetenschappelijke essayistiek, waar de auteur kennelijk erg trots op is. ( )