De hazen aan de kim houdt het midden tussen een symbolisch prozagedicht en een eveneens symbolisch verhaal, een beetje in de sfeer van "De boer die sterft" van Karel van de Woestijne, ook al is het onderwerp hier dan heel anders.

Dat onderwerp, in verhalende vorm geschreven, maar gedepersonaliseerd als in poëzie, is in grote trekken de geschiedenis van een man in het midden van zijn leven en in een confrontatie met wat hij als knaap was, met de droom van onschuld, verbeeld in het meisje Cecilia, met de bezoedelende realiteit van de volwassenheid en het verlies van de gedroomde zuiverheid.

De tekst is openhartig, zoals poëzie dat is: een stuk onrechtstreekse zelf-expressie op de wijze van een lyrisch-psychologische analyse. De innerlijke observaties zijn van een algemeen-geldige trefzekerheid.

Onmiskenbaar is deze tekst gevoelig, indringend en subtiel geschreven, overtuigend van intentie en met een tragische ondertoon. Niet voor niets trouwens geeft de schrijver als ondertitel "in veertien staties". Staties zijn immers de rustpunten van een kruisweg. — Pierre H. Dubois

(bron: achterplat)