Dit boek van Brusselmans heeft een hoog "Dimitri Verhulst"-gehalte (of is het omgekeerd?). Ik ben persoonlijk niet zo een grote fan van het gewauwel van de veelschrijver Brusselmans, maar dit boek dat als een sneltrein leest, heeft wel iets. De vijf hoofdstukken die allemaal op een wat nostalgische manier en met humor de fratsen van de volksmensen (waarbij de drank nooit ver weg is) beschrijven, zijn vijf boeiende verhalen op zichzelf, maar worden ook handig verweven tot één groot verhaal. Alle vijf verhalen eindigen met de dood, maar daar blijft Brusselmans telkens maar enkele lijnen bij stil staan, want het leven is te mooi om te veel aan trieste dingen te denken. Het is dat devies dat het boek zo leesbaar maakt; de miserie van de volksmens wordt met gepaste humor en met respect beschreven, iets wat we niet gewoon zijn bij Brusselmans. ( )