A Feast for Crows: A Song of Ice and Fire (Game of Thrones) (original 2005; edition 2006)

This one is another, lesser sequel. It's fine waiting room material, but I think it's only psychological momentum that will make me read the next volume. I didn't find A Feast for Crows all that much fun to read. A number of the regular POV characters from this series are absent in this volume. This was a choice by Mr. Martin to keep the book a reasonable size, and the missing characters will be telling their stories in the next installment. The problem is, almost all of my favorites fall into that category. So it was a slog to read through those sections about characters I don't really like. (Though Mr. martin did do a good job of adding some depth and internal conflict to one of those.) The overall saga progressed, but it really seemed to drag.
--J. ( )

Þetta bindi sagnabálksins um valdabaráttuna um ættanna í ríkinu Westeros tekur við eftir hamfarirnar í átökum herjanna í síðasta bindi. Líkt og titillinn ber með sér þá er veisla krákanna valur fallinna hermanna og íbúa ríkisins.
Höfundurinn lýsir hér því sem gerist eftir að öflugustu aðilar stríðsins hafa nánast örmagnast af átökunum og þá birtast allt í einu nýir óvinir á sjónarsviðið sem hafa haldið sig til hlés til þessa. Það er þó ekki þar með sagt að þeir hafi ekki tekið þátt í átökunum heldur hafa þeir unnið á bak við tjöldin og beitt slægð og undirferli til að sölsa undir sig völd.
Sem fyrr er ég sáttur við að sjónarhorn Martins beinist meira vissum einstaklingum en fyrr en um leið að hann opnar á nýjar átakalínur og ekki síst að um leið og lesandinn fær að fylgjast með sjónarhorni Cersei, hinnar illu drottningar, þá fær hann líka að fylgjast með vonleysi og hrakningum Sönsu, unglingsstúlku sem verður leiksoppur valdaættanna sem berjast um að eigna sér hana því að hún getur hugsanlega tryggt þeim erfðarétt til mikilla eigna síðar meir. Þessi fjölbreyttu sjónarhorn gera sögurnar bæði skemmtilegar og um leið fjölbreyttari heldur en ef um mjög fáar aðalpersónur væri að ræða. ( )

I may be in the minority here regarding what everyone else seems to be calling "B-stories." Watching the heart of Westeros disintegrate into utter depravity and madness while the long-ignored masses quietly organize into bands of religious militants is not in any way less interesting than dragons and zombies. Maybe it's because I'm not that into fantasy as a genre, or maybe it's because a Feast for Crows is just so very, very dark - but I really dug this installment. Plus, Ilyn Payne. Yeah. ( )

More of the same, but still bloody good fun ( )

So far, I have enjoyed all of the books in the series, and find that the quality of writing remains consistent. Of course, this does come from someone who has read all of the books one right after another without having to wait years between volumes. ( )