Click on a thumbnail to go to Google Books.
Loading... Le Secret de Ji, tome 2 (1997)by Pierre Grimbert
None Loading...
Sign up for LibraryThing to find out whether you'll like this book. No current Talk conversations about this book. no reviews | add a review
Belongs to SeriesJi (Le Secret de Ji - integrale 2)
No library descriptions found. |
Current DiscussionsNonePopular covers
Google Books — Loading... RatingAverage:
Is this you?Become a LibraryThing Author. |
En jawel, degene die de erfgenamen (héritiers) uit de weg wil ruimen is niemand minder dan
De bende gaat de hort op met circusartiesten, kwestie van makkelijker gebieden binnen te dringen. En dat lukt aardig. Uiteraard moet elk dan weer z'n eigen weg gaan. Men vindt dan uiteindelijk het boekje van Maz Achem (een van de Ji-lotgenoten), hoewel ook hier verraad en macht aan spel is. De Züus zijn niet veraf. De zoektocht naar Saat gaat verder op onbekend terrein achter de bergkam (dan is het kaartje vooraan het boek uiteraard zeer handig).
Ze vinden uiteindelijk in het voor hen onbekende oostelijke gedeelte van het rijk de poort naar Jal'dara (analoog met die op Ji). Ze kunnen de Bewaker terugdringen en omdat Yan de goddelijke aanraking heeft gehad (via de god Usul, die slechte dingen voorspelde voor hen en de Hoge Rijken), kan hij de wereld binnengaan en komt terug met Nol, de profeet van in de eerste omnibus.
Dit derde deel leest heel vlot, bevat de nodige spanning en enkele revelaties (zoals het dagboek, eindelijk gedecodeerd, van Maz Achem i.v.m. de belevenis op Ji met Nol en hoe Saat dan veranderde, en wat de "héritiers" nu te wachten staat). Maar het verhaal kon korter, Grimbert laat z'n bende lang rondzwerven (zonder eten of drinken, blijkbaar, zonder contact met locals).
'Le Doyen Éternel' draait in eerste instantie om het verblijf van het genootschap op Jal'dara, wat je kunt zien als de hemel, de wieg van de goden. Er is ook een Jal'karu, wat dan eerder de onderwereld is, waar kwade krachten regeren en je zonder hulp nooit buitenraakt. In die wieg zijn er geen aardse gevoelens: honger, dorst, vermoeidheid, ... zijn niet van toepassing. Magie is er ook niet of het kost veel krachten. Yan probeert om wat vuur te doen ontstaan, omdat de conventionele manier niet werkt. Op die manier kunnen ze de stervende Grigán toch nog warmte te schenken en ondertussen hem proberen er boven op te helpen.
Nol is dus bewaker van de poort en opvoeder/opzichter van Jal'dara. De liefde tussen Yan en Léti komt eindelijk tot bloei hier, tot groot jolijt van iedereen. Maar ook Rey en Maz Lana zijn onafscheidelijk geworden.
Omdat de bende met de antwoorden van Nol over de voorouders, Saat, enz. niet veel zijn, moeten ze wel de onderwereld induiken, want daar zouden ze wel kunnen geholpen worden, hoewel de passage geen "walk in the park" is. Uiteindelijk krijgen sommigen een antwoord op hun vragen (waaronder het feit dat Saat de nodige moorden gepleegd heeft nadat hem "zogezegd" rijkdom en macht beloofd was, en hoe hij een goddelijk kind op Jal'dara zodanig gemanipuleerd heeft dat het een demoon en zijn krachtbron werd; hij noemde hem Sombre), maar noodgedwongen wordt de groep opgesplitst en wordt elk deel ergens anders afgezet via de uitgangspoort. Men is weer vele kilometers van elkaar verwijderd.
Uiteraard, voor het goede verloop van het verhaal, komen ze weer bijeen. Saats strijd ter uitbreiding van z'n imperium wordt eerst met ongeloof onthaald en bepaalde volkeren willen de lange reis niet ondernemen om de veroveringstocht te stoppen. Door de overtuigingskracht van o.a. Corenn en Léti aan een kant, en Grigán en Yan aan de andere kant, komen er toch strijdmachten. Beetje zoals, bij manier van spreken, de EU niet wil meevechten om ISIS af te stoppen. Grigán wil wel eerst afmaken wat hij 20 jaar geleden gestart was, maar wat niet goed afliep (voor hem en z'n toenmalige geliefde - gevolg: "familiale" vete): Aleb, een krijgsheer, moet een kopje kleiner gemaakt worden, maar dat kan Grigán niet alleen.
Om het kort te houden: de groep slaagt in haar opzet - zij het met veel vallen en opstaan en momenten waarbij bijna iedereen het leven kan laten -, komt terug samen daar waar Saat z'n kamp heeft opgezet. Z'n god, Sombre, die in kracht gegroeid is door Saat, door het scanderen van z'n naam door de slaven, is er ook. Die heeft een eigen speelruimte, waar hij slaven en anderen kan afrossen zoals een kat een muis. Magie speelt in dit vierde boek een grote rol, vooral omdat Saat niet kan overleven zonder z'n "krachtbron" Sombre. All's well ends well, al breekt de strijd met Saat pas echt los in de laatste 30 bladzijden, waardoor de beschrijving van de gebeurtenissen dus wat "gehaast" kan overkomen.
Het vierde boek las wat minder vlot, vond ik. Grimbert hield het spannend, soms té, waardoor je snel verder wil lezen. Echter, dit was ook het dikste deel en kon enigszins korter, zodat het hier en daar minder langdradig zou zijn geweest. Nu, externe omstandigheden kunnen ook meegespeeld hebben in hoe ik dit laatste deel ervaren heb.
Het einde voelt als gesloten aan - Saat uitgeschakeld, gevaar geweken, iedereen kan terug een normaal leven opbouwen en leiden - maar er is niks meer gezegd over Sombre, bijvoorbeeld. Ook over l'Adversaire (de Tegenstander) is nog het laatste niet gezegd. Grimbert geeft een tip van de sluier als afsluiter en "verplicht" je daardoor om de vervolgreeks 'Les Enfants de Ji' (5 boeken) te lezen (en daarna de 'Gardiens de Ji' [4 boeken]?). Analoog met Dragonlance en de boeken waarin de kinderen van de "Heroes of the Lance" de hoofdrollen vervullen.
Hoe dan ook: zoals de eerste omnibus, is ook deze een aanrader. Dat valt niet te ontkennen. Pierre Grimbert geeft mooi weer hoe mooi, belangrijk en ingrijpend vriendschap en liefde kunnen zijn. Hoe je samen, als mensen van allerlei pluimage en afkomst, toch kunt overeenkomen, doelen bereiken, respect voor elkaar opbrengen, en hoe macht, manipulatie, e.d. steeds verkeerd uitdraaien. ( )