Deel 65
George Gissing – The Hope of Pessimism
De Engelse romanschrijver George Gissing (1857-1903) was niet alleen naar zijn aard een pessimist, hij was het ook uit overtuiging. In zijn essay The Hope of Pessimism uit 1882 benadrukt hij, in navolging van Arthur Schopenhauer, dat alleen de erkenning van de ‘pathos van het lot van de mens’ een betrouwbaar fundament voor medelijden vormt, en derhalve voor ieder zedelijk gedrag. In The Hope of Pessimism wordt niet alleen afgerekend met het Agnostische Optimisme, waarin we onmiddellijk het Positivisme van Auguste Comte herkennen, ook met het eigentijdse optimistische christelijk geloof wordt korte metten gemaakt. Gissing betreurt het teloorgaan van de oorspronkelijk pessimistische kern van het christelijk geloof en hij wijst op de onuitroeibare religieuze behoefte van de mens. Met instemming haalt Gissing Schopenhauer aan die de religieuze drift ziet als een uiting van de metafysische behoefte van de mens, die voortkomt uit zijn bewustzijn van de onherroepelijkheid van de dood. De wil te (blijven) leven wordt door Schopenhauer gelijkgesteld aan het kwaad van het egoïsme, dat slechts bestreden kan worden door zelfverloochening, kuisheid, zelfopgelegde armoede en nederigheid, onder afwijzing van iedere genotzucht. Prijs: € 17,50