A los trece años, el héroe de Historia del llanto ha completado una formación progresista. Ha estado cerca de los que sufren y ha devorado toda la literatura militante que los años setenta obligan a leer en América Latina. Sin embargo, en septiembre de 1973, cuando asiste por televisión al putsch contra Salvador Allende y el Palacio de La Moneda arde en la pantalla, trata de llorar y se descubre seco. ¿Y si fuera sólo un fan de la lucha armada? ¿Y si de la revolución lo único que le interesa fueran la épica, el aventurismo sangriento? Es entonces cuando el protagonista sale en busca de los secretos de su defección y revisa una educación ideológico-sentimental en la que coexisten Superman, un repugnante cantautor de protesta, una novia chilena de derechas, una piscina con un pulpo en el fondo, un oligarca torturado y un vecino militar que acaso no sea lo que parece ser. Una novela que reexamina los viejos tópicos de los setenta –la clandestinidad, las dobles vidas, el sacrificio– a la luz de un cruce equívoco pero fértil: el cruce entre los susurros de la intimidad y los estrépitos de la política.

Een leesavontuur, zo staat het op de achterflap en gelogen is dat niet*. Of het daarmee ook een erg goed boek is, laat ik in het midden. Het verhaal is dat van een jongen die amper praat en het is dan ook geschreven als zijnde het verhaal van een jongen die amper praat, behalve dan die ene keer dat alles er echt uit moet, zonder dat er al te veel rekening gehouden wordt met chronologie, adempauzes, verbanden, afgeronde verhaallijnen, spanningsbogen, dat wil zeggen, het is die jongen, maar eigenlijk reeds die man, die terugkijkt, en dan weer samen met jou in dezelfde kamer, op dat eigenste moment, gewoon zegt wat hij aan het doen is, of wat hij later gaat doen, of reeds heeft gedaan, en die jongen die plots aan de deur staat, en je doet de deur open, dat wil zeggen, je zegt kom maar binnen, want je staat overal voor open, dunne boeken en dikke boeken, over van alles en nog wat, maar voor politieke boeken haal je toch meestal je neus op, in tegenstelling tot deze jongen die ze vanaf hij lezen kan verslindt en die jongen met al zijn bijzinnen, meanderen doen ze niet, niets van dat rustige gemoedelijke stromen dat onder de ziel grijpt en graaft en klauwt, niets van dat - het klutst en ratelt wat te veel en het moet er nu eenmaal uit en die jongen begint te praten, praten, alsof hij anders nooit praat, en zo is het ook, praten doet hij bijna nooit, de dokters snappen er ook niets van, want terwijl andere kinderen zo volop bezig zijn met kinderlijk door elkaar heen praten, oefent hij zich in dat andere talent, en dat is huilen, tot dan die ene keer, dat hij plots niet huilen kan, en dan die andere keer, maar waar het dan tezamen komt, is op de laatste pagina, of misschien de allerlaatste pagina, en dan besef je dat het eigenlijk over het land, over Argentinië gaat, of over Chili, of over politiek, en dat het één en ander, die huilende moeder die zegt 'ik wil het licht niet' eigenlijk moedertje A. is, want ze willen het niet weten, wat er gebeurd is, de verdwijningen, de moorden, de folteringen, of misschien wil ze gewoon slapen, want wat snapt een kind daar nu van en groei daar als kind maar eens mee op, en dan is ook je vader nog eens zo'n ontgoocheling, maar of het daarmee een goed boek is geworden, laat ik in het midden. Misschien wel. Of misschien eerder een leesavontuur.

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/06/geschiedenis-van-het-huilen.html ( )