Linda Polman

Als je weer eens op het nieuws ziet of in de krant leest dat er weer (of nog steeds) een probleem is door overstroming, droogte, honger, enz... en de hulporganisaties weer x-aantal miljoenen Euro's (of andere valuta) vragen, denk je "wat? alweer? is dat nog niet opgelost?". Dus wil je eens de andere kant van de medaille zien en dan komt De Crisiskaravaan als een geschenk uit de hemel, bij manier van spreken.

Op verheldere wijze vertelt Linda Polman over hoe organisaties (NGO's en particuliere organisatietjes) elkaar bekampen qua hulp bieden, want die laatste denken dat ze het beter kunnen, omdat de andere te groot en log zijn. Niets is minder waar, want vaak ontbreekt het hen aan ervaring en kennis, ook al is de geste goedbedoeld. De mensen steunen maar, storten maar Euro's zonder eigenlijk te weten: wordt dat geld wel goed besteed, waarvoor het gestort wordt? Waar blijft het plakken?

In dit boek kom je te weten dat er inderdaad gesjoemeld wordt, niet alleen door die organisaties (dure reizen, hotels, enz...), maar ook door hulpbehoevenden (gewonden, zieken, rebellen, regeringen, ...) die proberen munt te slaan uit de hulp: bijv. onzinnige taksen opleggen, goederen verkopen (ondanks dat ze die wel nodig hebben) voor bijv. wapens zodat de strijd kan verdergezet worden, enz.

De media geeft ook geen correcte weergave van de situatie (bijv. Rwanda 1994 - hutu vs tutsi, hoe de hutu's als de slachtoffers werden aanzien, terwijl de tutsis in principe meer slachtoffer waren), en de reporters willen blijkbaar dat alles betaald wordt door de organisatie over wie ze een artikel of reportage maken. De hypocrisie alleen al, en niet alleen bij hen.

En ga zo maar door. Ja, de hulporganisaties worden negatief in beeld gebracht, misschien onterecht, maar toch zeker gedeeltelijk terecht (gezien de concurrentiële praktijken en de neutraliteitsbeginselen die ze op de een of andere manier misbruiken in het kader van sponsoring).

Linda Polman geeft zelf geen oplossingen, want het probleem is te wijdverspreid om zomaar DE oplossing te geven. Hulp geven: ja of nee? Zo makkelijk is het niet. Ja, want mensen in nood moeten toch geholpen worden. Nee, want dan ga je het gesjoemel aanmoedigen, zullen rebellen, warlords, enz.. de situatie misbruiken om nog meer hulp te kunnen krijgen. En de vicieuze cirkel draait door.

Besluit: zeker een aanrader als je de andere kant van de medaille wilt zien, als je het zelf verdacht vindt dat bepaalde situaties nog steeds niet zijn opgelost, of als hulporganisaties weer om miljoenensteun komen vragen. Enige kritische kijk op de zaak mag wel. Zoals met andere zaken.… (more)

The examples may already be familiar to readers who follow African affairs closely. But Polman does a very good job of supporting her thesis that simply providing humanitarian aid to people in "crisis zones" without concern for the ways aid may fuel or otherwise affect a conflict is irresponsible at best and often morally reprehensible. Also, she makes the point that aid has become a big business for some organizations, and while they may technically be "non-profit" there is plenty of personal gain, including big salaries and big lifestyles, on offer for some aid administrators.… (more)

I wanted to read this book because I used to work for an international NGO and I saw this book featured on The Daily Show. It covered a lot of ground I already knew about: NGOs are dependent on good marketing and being in the right place at the right time... it's a business and the competition is huge. I knew that materials designated for aid were often stolen by corrupt governments and that aid workers could instill great damage to individual psyches while being touted by media as being compassionate (the story she tells of the US business who essentially stole children and brought them back the the US to be adopted will make your blood boil).

The reason that I couldn't give this book a higher rating is because it didn't go far enough. Maybe it was intended to be a snapshot in time (most of the book focused on Rwanda and how the West got it wrong) but jumping from Rwanda to Sierra Leone to Darfur to Afghanistan was confusing. You also have to be very patient with the acronyms - they are everywhere. Glancing over the history in each region and calling out some aid organizations by name and not others left me very unsettled. Specificity goes a long way.

Worth reading but in small doses.… (more)

We Did Nothing is a good eye-witness view of the UN peace corps operations in Somalia, Haiti, and Rwanda. Linda Polman describes in a very personal way the shortcomings that prohibit the UN from functioning as it should in those crisis situations. The book culminates in a thought-provoking recount of a mass-murder at a Rwandan refugee camp.

The book is very well written and translated. It is the view of a single person, but discusses a world-wide issue of the abilities (and disabilities) of the UN peace corps.… (more)