Anxos Sumai

Sumai consegue compor un mosaico onde a lectura se converte nun percorrido inquedo e desasosegante sobre como se perciben desde “dentro” as posibles anomalías no comportamento mais coas que cómpre convivir. E isto faise desde o inexcusable achado que supón crear, e deseñar, á propia protagonista: unha muller chamada Nuria, que ispe os seus sentimentos publicamente, sen humor negro, sen compracencias nin chiscadelas de ningunha clase: é a través dela, se se quere do seu alter-ego Bet seguindo os ronseis do que se di e do que se oculta pois moito hai na estrutura deste libro que convida a lelo en clave de novela de xénero negro, como se abre a posibilidade de coñecer as razóns do seu comportamento e do que significa alentar na inseguridade recorrente. Na novela cobra forza o devezo por reconstruír os enigmas do seu pasado, onde non pouco teñen que dicir o seu irmán, o pintor Induvina, o veciño Vidal ou ese acontecemento desdebuxado á mantenta, mais vivido intensamente na súa adolescencia, que determina o seu presente que agora se formula no momento de enfrontarse coas vicisitudes dun universo singular poboado de “sismos, volcáns e erosións”, tamén de “hologramas”: unha sorte de proxeccións que atravesan cousas que só ela é quen de ver. Aí nace o propósito de seguir avanzando, de reunificarse para derrubar as barreiras –tamén sociais- que as esferas do tempo provocan no seo dunha memoria que se esfarela, que vai e vén, obrigando a que se dilúa a sensación de realidade, polo que a única solución, ás máis das veces, sexa resistir no esvaradoiro da vida, perseguir o anceio de resplandecer “coma a lúa no tempo da colleita” .
Sumai zumega un moi potente e hipnotizador pulso narrativo nunha novela que magmatiza e estimula, desde a primeira páxina, a perseverar na súa lectura. A carón das descricións xustas e precisas, dos diálogos rotundos e exactos, da solvencia depositada na caracterización dos personaxes, xérase unha historia cruzada polos polos ecos das emocións e pola querenza de situarnos nun gume afiado entre dous extremos: amor e odio, ira e sosego, crueldade e afectos. Luces e sombras que iluminan e escurecen unha magnética vertixe narrativa que, en definitiva, transita polos terreos do medo e dos soños e que sería imperdoable perder.… (more)