None

Wereld in woorden' gaat over de Nederlandse literatuur in de veertiende eeuw. Het vormt een tweeluik met 'Stemmen op schrift' - dat de periode tot 1300 bestreek - en zal verschijnen als deel 2 in de reeks 'Nederlandse literatuurgeschiedenis' onder auspiciën van de Nederlandse Taalunie. Maar ook als zelfstandig boek, en daar is inhoudelijk ook alle reden toe. De veertiende eeuw was het tijdperk van een gigantische crisis in Europa: de pest, natuurrampen, misoogsten, het schisma in de kerk en allerhande hoog oplopende strijd tussen staten en standen. En tegelijk vertoont de literatuur in deze periode ongekende innovaties: denk alleen al aan de vloed aan teksten over kennis en kunde, het gedurfde werk van Ruusbroec, de abele spelen en de poëzie van Gruuthuse. Zou het kunnen zijn dat te midden van alle woelingen juist extra energie vrijkwam om nieuwe wegen te beproeven? Is het een tijd van "creatieve crisis"?