Zoals in alle trilogieën is het de bedoeling dat in het laatste deel alle puzzelstukjes in elkaar passen, dat alle nog onbeantwoorde vragen opgelost worden. Ook nu zorgt Katz ervoor dat het spannend blijft en heeft hij ook van 'Les Terres de Cristal' een pageturner gemaakt.

Deel 2, [b:Le Fils de la Lune|25535632|Le Fils de la Lune (Le Puits des Mémoires, #2)|Gabriel Katz|https://d.gr-assets.com/books/1431582684s/25535632.jpg|21881167] (zie m'n recensie hier), eindigde met het ombrengen van een van de hoofdfiguren. Echter, het gif moest snel en onopgemerkt toegediend worden. De dader had geen andere keuze dan in het been van Olen te prikken, wat ook Olens geluk was. Door het snelle handelen van Karib (als Grootmeester van de magiërs) haalt Olen het.

In hun zoektocht naar de ware toedracht van hun geheugenverlies wordt het trio (Nils, Karib, Olen) dus nog steeds opgejaagd en gehinderd, de een al meer dan de ander. Ook van binnenuit, vooral dan aan Olens zijde; z'n kampioen/vertrouweling heeft een andere visie op wie Norwik mag leiden, evenals Olens broer (Ingvar, die eigenlijk "geleid" wordt, omdat ie zelf te dom is om te regeren) en oom. Vooral eens duidelijk wordt, ook op de Hoge Raad (voorgezeten door koning Oderic I), dat Olen niet meer capabel is om z'n volk te leiden.

Olen ondergaat in dit boek de meeste problemen: Hij wordt onttroond, z'n plannen worden gedwarsboomd, hij wordt vergiftigd, en dit alles (ondanks z'n verhouding met Orianie, die alles voor hem in de steek heeft gelaten) zorgt dat hij niet meer zichzelf is, in een depressie valt.

Toch is de vriendschap tussen de hem, Nils en Karib te sterk om het hoofd te laten hangen. Edkharen, de meester-necromantist die in Les Terres de Cristal heerst, heeft blijkbaar een grote vinger in de pap inzake het regeren over Woltan, want hij wordt na veel vijven en zessen toegelaten tot de Hoge Raad, waarin ook de koning, prinsen en Karib zetelen. Maar tot een echte zetel komt het nooit, want ons trio komt meer te weten over wat er met hen gebeurd is die bewuste nacht dat ze ontvoerd werden (la nuit des flambeaux). En zo trekken ze ten oorlog tegen Edkharen, wiens enige leger dat van de kristallen ridders is (en het uit de kluiten gewassen hondachtig schepsel).

Maar ook nu heeft Katz nog verrassingen in petto, want er wordt beetje bij beetje duidelijkheid geschept omtrent Aeldrynn, die eigenlijk Nils is. Of omgekeerd. Van Olen en Karib was al duidelijk wie zij voorheen waren, van Nils was het koffiedik kijken.

Het verhaal blijft spannend van de eerste tot de laatste bladzijde, met genoeg onopgeloste details, de (onverwachte) intriges, het ten strijde trekken tegen Edkharen, enz... Met bovendien - wat ergens wel verwacht was, maar toch - het feit dat voor bepaalde pionnen in het schaakspel hun verdiende loon krijgen of zichzelf toedienen.

Je bent wel verplicht om tot het einde te lezen om te weten hoe heel de problematiek van ontvoeringen, intriges, en wat nog meer in elkaar stak. Maar het is het waard.

De trilogie 'Le Puits des Mémoires' is een enorme aanrader voor wie eens iets anders inzake fantasy wilt lezen. De prijs "Prix des Imaginales" (van het grootste fantasyfestival in Frankrijk) is meer dan verdiend. Het kan er klassiek uitzien (politieke intriges, macht, enz...), maar de manier waarop getuigt van een schitterende pen, een sterk inlevingsvermogen en een briljante visie inzake uitwerking.

-----------------------------
-----------------------------

Dans ce troisième tome, l'histoire se finit. Toutes les questions ouvertes devraient être répondues.

On continue à traquer et essayer d'éliminer notre trio (Nils, Karib, Olen) par différents moyens. Mais grâce a l'amiété, d'action rapide, Olen survit l'attaque d'à la fin de [b:Le Fils de la Lune|25535632|Le Fils de la Lune (Le Puits des Mémoires, #2)|Gabriel Katz|https://d.gr-assets.com/books/1431582684s/25535632.jpg|21881167].

On apprend, par celui qui menait la traque de nos fugitifs (i.e. Enseth/l'Albinos, qui se fuit pour son maître) de plus en plus ce qu'il se passait lors de la nuit des flambeaux, quand notre trio était kidnappé.

Le grand nécromancien Edkharen, qui règne dans es Terres de Cristal, essaie d'avoir une place dans le Conseil (dans lequel siègent le roi, Oderic Ier, et les autres princes et Karib, le Doyen des mages). On l'invite, mais il ne l'occupera jamais, car notre trio part on guerre contre lui (une fois qu'ils ont appris quel rôle il jouait dans leur disparition).

On apprend aussi le mystère d'Aeldrynn. Olen et Karib avaient retrouvés leur anciens postes, Nils était encore sans. Jusqu'au moment qu'ils apprennent que le Fils de la lune... c'est lui, et pas le type qui les traquait avec les cavaliers de cristal et leur grand monstre. Mais qui était ce type alors? Njorad, le fils de Edkharen?

Heureusement, pour quelques personages véreux: On récolte ce que l'on sème.

Bref, il y a beaucoup qui se passe en termes d'amour, d'amitié, de politique, etc... qu'il faut lire jusqu'à la dernière page pour savoir ce qui c'est passé exactement. Car Mr. Kate ne donne que des miettes.

L'histoire est de nouveau écrite de sorte que ce soit facile de sympathiser avec notre trio et leur situation, leurs problèmes, leurs émotions. Le monde, les actions, ... sont aussi décrits très vif.

Bien sûr, il reste encore quelques questions sans réponses (Edkharen, par exemple), mais en gros l'histoire est finie.

La trilogie 'Le Puits des Mémoires' est fortement conseillée à tout le monde qui aimerait lire une histoire de fantasy originale. Le style d'écrire est fantastique, très vif et détaillé. Une trilogie captivante! ( )