Om maar even de toon te zetten: na “Dit leven” verbleekte een deel van de literatuur die ik gedurende meer dan vijftig jaar heb gelezen en na dit boek gelezen te hebben …………

‘Kort na het middaguur op een doordeweekse dag aan het einde van de zomer in het jaar 1838 verscheen de engel van de heer aan Daniël Josias Steenkamp toen hij de schapen van zijn broer aan het hoeden was in het veld.’
Deze Dany zal later zijn ervaringen in gedichten (versjes) vastleggen en aan hen die het willen horen getuigenis afleggen van zijn geloof.
Eigenlijk allemaal niet bijzonder; het Zuid-Afrikaanse landschap nodigt wel vaker mensen uit tot het zien van verschijningen.

Wél bijzonder is het verhaal dat Schoeman om deze onwerkelijke gebeurtenis componeert. Een onderwijzer/schrijver, een predikant en een TV producent, voortgekomen uit verschillende en latere generaties, zullen op zoek gaan naar de dichter of naar een voorbeeld van vroomheid en de laatste zal onderzoeken of er een documentaire over deze man gemaakt kan worden.

Er ontrolt zich een verhaal dat een adembenemend beeld geeft van het leven in, en rond een klein dorp op het woeste platteland van Zuid-Afrika. Bijna letterlijk adembenemend vanwege de wijze waarop de schrijver “de stemmen” van de mensen tot leven brengt. Stemmen overigens die nu “spreken in een taal die niet meer gesproken wordt, omdat de andere taal is vergeten.” En dat raakt mede de kern van het boek: de waarde die het woord ooit heeft bezeten en naar andere systemen is overgeheveld. Schoeman schrijft met groot inlevingsvermogen een betoverend en buitengewoon boeiend verhaal.

Er is veel over dit boek te zeggen en te schrijven en op het moment dat je dat gaat doen overvalt je toch -net als in “Dit leven”- de wil tot zwijgen, overdenken en bovenal luisteren naar de stemmen; juist dán valt de grote waarde van dit boek te ontdekken.
Ongelooflijk mooi ! ( )