Zijn straatzwerven, bittere armoede, bestaansonzekerheid en de dikwijls daarmee gepaard gaande noodopvang tot de nieuwe verschijningsvormen van 'abnormaliteit' en 'psychisch lijden' geworden? De auteur buigt zich over de vaststelling dat psychisch lijden almaar meer tot object is geworden van een overkoepelend (bio)politiek, vermarkt systeem waarin de professionals uit de zorgsector onderworpen zijn aan de regels van de managerseconomie. Op die manier dreigt de hulpverlening in al haar aspecten haar menselijk gezicht te verliezen. De auteur bepleit een gezondheidszorg die oog heeft voor het individueel menselijk lijden als gevolg van situaties van uitsluiting. ( )