Toen Mark Rothko in 1970 zijn laatste doeken had geschilderd was dat het einde van de schoonheid in de moderne kunst. Schoonheid was verdacht: ze was niet vernieuwend, niet kritisch, niet revolutionair. Maar het verlangen naar schoonheid was niet verdwenen- en de laatste jaren is ze dan ook langzaam op de weg terug, alleen in een andere gedaanten dan we gewend waren. De installaties en video's van de kunstenaar Olafur Eliasson, David Claerbout en James Turrell stoten kunstkijkers uit het leven van alledag, werpen hen terug in de natuur, terug op hun diepste emoties en laten hun de tijd vergeten. Daarmee is, vrij onverwacht, ook het sublieme weer terug in de beeldende kunst. Hans den Hartog Jager beschrijft de ondergang en opkomst van de schoonheid in deze prikkelende kijk op een belangrijke ontwikkeling in de hedendaagse kunst.