Razend interessant boekje, net op tijd gelezen voor de "hel" van de 100ste oorlogsherdenking start. Het bevat een 20-tal al eerder gepubliceerde bijdragen van De Schaepdrijver die allerlei aspecten van de Eerste Wereldoorlog weer tot leven brengen. Daarbij valt het accent vooral op de "nawerking" van de oorlog, in het bijzonder in de literatuur. Revelerend voor mij was de ontmaskering van het "vredesparadigma", de manie om de oorlog mordicus als zinloos en absurd af te schilderen, terwijl het dat voor de tijdgenoot meestal niet was (de slachting, dus de manier waarop, natuurlijk wel). Naar het einde toe wordt De Schaepdrijver ook scherper over het Vlaams-nationalistisch "accapareren" van de oorlogsvisie en pleit ze terecht voor een brede, Belgische benadering (want dat was nu eenmaal het kader waarin die oorlog verliep); in al haar terechte ijver heb ik wel de indruk dat ze ervoor blind blijft dat die Vlaamse frontervaring een verhaal (/mythen) heeft gecreëerd dat een eigen leven is gaan leiden en een nieuwe realiteit heeft voortgebracht, of je dat nu goed vindt of niet. ( )