Dit is nou typisch zo'n boek waar ik wel een bepaalde verwachting bij had door de echo's van flarden uit de promotietijd van dit boek. Nu heb ik een brak geheugen en interpreteren van woorden doe ik ook nog wel eens op een manier zoals het niet bedoeld is dus betrouwbaar was die verwachting niet. Toch heb ik het maar moeilijk los kunnen laten en heeft dit me het hele boek gestoord. Grote kans dat het verhaal daarom bij mij niet is aangeslagen.

Mijn verwachting zat 'm in dat ik dacht dat het zou gaan over een ouder die niet zo dolblij is met haar kind en blijft twijfelen of ze wel een kind had moeten nemen maar zichzelf het niet toestaat om die gedachten nu werkelijk te laten vormen want dat is niet zoals het hoort.
Deze elementen komen wel in dit boek voor maar voor mij was dit helemaal niet zo op de voorgrond.

Mijn verwachting zat hem ook in dat het zich zou afspelen in een omgeving van het dagelijks leven met werk en vrienden. Dat is wel wat anders dan een reis naar een hippie-eiland waar de zaaddonor van het kind oorspronkelijk vandaan is gekomen en de ontwikkelingen rond zijn familie. Alles beschreven vanuit de moeder die het kind niet gedragen heeft.

Het leest redelijk makkelijk weg en is makkelijk geschreven, niet bijzonder, niet storend.

Als ik zo terugdenk dan ervaart de hoofdpersoon het leven als beklemmend zonder dat ze er nu iets aan doet. En dat maakt het voor mij een onsympathiek figuur. Haar twijfels en onvrede houdt ze voor een deel binnen maar als lezer krijg je wel al die gedachten mee. Mij kun je wakker maken voor een goede klaagzang maar dit voelde voor mij meer als kinderlijk zeuren.
Nee, ik denk dat zonder de oorspronkelijke verwachting, het ook niet mijn boek zou zijn. ( )

Ouderschap, het is nooit een evident gegeven. En daarvoor hoef je niet eens mee-moeder te zijn, zoals in deze roman, waarin Saskia De Coster wel heel erg bij haar persoonlijke verhaal lijkt te komen. Ze voert een bijzonder antipathieke Saskia ten tonele die in een lesbische relatie haar partner een kind gunt, ook al ziet ze dat zelf niet zitten. Tot in den treure wordt er afgerekend met die interne demon, ingekleed in het verhaal van het verblijf op een Canadees eiland, bij de familie van de donor-vader Karl, die zelf met een aantal demonen blijkt te worstelen. De compositie is erg gevarieerd en gelukkig maar, want er gebeurt heel weinig in deze roman; het accent ligt op het louteringsproces waar Saskia doormoet. Ik moet zeggen: ik had moeite om te connecteren met het verhaal en met de voortdurende introspectie en flashbacks van de worstelende protagoniste. Niet alle verhaallijnen zijn even goed uitgewerkt en de catharsis-afloop voelde erg geforceerd en zelfs ronduit melig aan. De droge stijl, in vele korte zinnen met af en toe erg goedkope metaforen, droeg ook al niet bij tot extra leesplezier. Het spijt me, niks voor mij, deze roman. ( )

Het boek staat onder meer stil bij hoe het is voor een niet-biologische moeder om een kind te op te voeden waarvan de partner de biologische moeder is. Wat is de plaats van de niet-biologische moeder in dit gebeuren en welke vragen en onzekerheden spelen er?
Daarnaast gaat het over de onzekerheid om een kind op te voeden als je partner graag een kind wil maar als je zelf niet zo goed weet of je dit ook wel iets voor jou is. En alle vragen / onzekerheden die daarbij dan horen.
Ik bevind me in een totaal andere situatie dan hierboven beschreven, maar toch herinnerde het me aan de vragen / onzekerheden bij het opvoeding van mijn kinderen.
Het reflecteren over deze thema 's maakte dat ik het boek graag heb gelezen.
En ook het feit dat er een aantal vragen in het boek aangeraakt werden, waar ik nog nooit over had nagedacht, maakten het voor mij een geslaagd boek. (vragen als: ben ik wel een echte moeder als niet-biologische moeder als het kind niets van mij heeft (geen genen, ...) ( )

Een fascinerend boek over het moederschap en tegelijkertijd ook een soort thriller op een afgelegen eiland. Het verhaal begint eenvoudig als een beschrijving van een lesbisch stel waarvan 1 vrouw een kind krijgt dat ze samen zullen opvoeden. Maar langzamerhand kom je in een nachtmerrie terecht waaruit ze niet lijken te kunnen ontsnappen. Halverwege heeft het verhaal even een dip als het leven op het eiland lijkt voort te kabbelen, maar daarna slaat het leven in de harde werkelijkheid weer toe. ( )

Juli en Saskia gaan met hun eenjarig zoontje op reis naar Canada ( )