De naam van de roos. Schrijver: Umberto Eco. Tekenaar: Milo Manara.

Het is jaren en jaren geleden dat ik De naam van de roos las (het boek) en keek (de film). Toch is iets van het verhaal altijd aan me blijven kleven, geen concrete verhaallijnen, wel de sfeer.

Jaren geleden werd mijn interesse voornamelijk aangewakkerd door de behoefte om mijn man (toen nog kersverse vriendje) te imponeren. Nu het verhaal opnieuw is verschenen, als stripboek deze keer (dank u uitgeverij Prometheus om jullie hieraan te wagen), komt de interesse helemaal vanuit mijzelf. Al mag mijn man het, nu ik het boek uit heb, ook lezen ;)

Ik vroeg me af wat ik me nog zou herinneren en of het me nu nog zou kunnen boeien: een boek gemaakt door mannen over een wereld vol mannen, waarin vrouwen quasi enkel verschijnen zonder kleren aan. Het antwoord is dat ik me nog weinig herinner maar dat tijdens het lezen en kijken stukjes en beetjes weer bij me opkomen. Dat ik me al snel weer voel meegesleept worden door het verhaal. En ja, het boeit me. Ik die al jaren bijna alleen nog maar boeken geschreven door vrouwen lees.

De tekeningen zijn donker en vaak lelijk, omdat ze over donkere en lelijke dingen gaan (de sfeer komt geweldig goed tot leven). Maar hun helderheid en gedetailleerdheid is ongelooflijk. Het zijn stuk voor stuk kleine miniatuurwereldjes. Mooi om te zien en heel boeiend. Knap gedaan door Manara! Geen wonder dat Eco fan van hem was. Een mooi eerbetoon! Ik kan niet wachten tot deel 2 verschijnt… ( )