Ik begon met het voorwoord en het nawoord – omdat zowel Brouwer als Scheltema me onbekend waren (en zijn) – maar toen ik even later aan de brieven zelf begon had ik zoveel liever nog een nawoord bij het nawoord gehad. Zoveel boeiender immers dan wat beide heren elkaar schrijven – er blijft werkelijk niets van hangen – is het warse karakter van die allesbehalve rationele wiskundige en zijn academische loopbaan.

De voetnoten zijn warrig. ( )