gek., geh. ganz ok, Hohlbein hat aber schon spannendere Bücher geschrieben. ( )

Zo was ik in Keulen én in een boekenwinkel. Onmogelijk om dan zonder boek naar huis te gaan. En het leukste is dan om een boek in mijn favoriete genre (science fantasy) en in de oorspronkelijke taal (in dit geval Duits) uit te zoeken. Omdat van de heer Hohlbein nogal veel aangeboden werd, heb ik op goed geluk er eentje uitgekozen: Anubis. Een naam die het altijd gelijk goed doet voor een paar mythische rillingen over de rug.

Jaren heeft het ongelezen in de kast gestaan maar nu ving het toch mijn oog en kon ik het niet meer loslaten.
Ondanks dat het boek uit relatief veel bladzijden bestaat, ruim 750 bladzijden, valt deze pocket heel makkelijk open, staan de marges ruim genoeg van de randen en is het papier dun. Zo kan het ook nog in bed redelijk gemakkelijk gelezen worden.
Het Duits is niet moeilijk en deed me aan Asimov denken. Ooit ben ik Engelstalige boeken gaan lezen zonder de Engelse taal nog bijster goed onder de knie te hebben. De boeken van Asimov waren zeer motiverend omdat met een beetje Engels je daarin al een heel end komt. Zo ook bij het woordgebruik van Wolfgang Hohlbein. Er is al veel te begrijpen zonder dat er veel woorden opgezocht hoeven te worden.

Voor mijn Hollandse hoofd was het wel ingewikkelder om in de hoofdpersonages geen Duitsers te zien maar Amerikanen zoals het bedoeld is. Het hele verhaal speelt zich in de VS af en dan nog het meeste in de buurt van San Francisco. Dat een van hen een pensionhoudster is die in het extreme van orde en netheid houdt, maakte het nog eens extra moeilijk om in haar een Amerikaanse te zien.

Het verhaal over een ogenschijnlijk onmogelijke archeologische vondst diep onder de grond en mysterieuze wezens die daar een rol bij spelen, is redelijk maar niet verbluffend.
Wat ik het meest storende vond, was dat elke ademhaling, zucht, schouderophalen, hoofdschudden en boze blik benoemd wordt. Het boek had makkelijk 200 bladzijden kunnen zijn en niets aan de kracht van het verhaal te hebben ingeboet. Oftewel het is veel en veel te uitgebreid.
Nu hoeft niet perse elk woord direct aan het verhaal bij te dragen maar dan is er wel de eis dat het boeiend is. En dat is het nu precies niet. De personages blijven even plat, hoeveel woorden er ook aan hen besteed worden. Niemand gaat een ontwikkeling door en er is ook nog eens een gebrek aan humor wat het wellicht goed had kunnen maken.
Daarnaast wordt er te pas en te onpas met metaforen gesmeten. Metaforen die zo uitgebreid beschreven worden dat zelfs af en toe het leek alsof het om een ander verhaal ging.

Het boek komt op mijn over als dat het heel snel geschreven is. Het is zo uit het hoofd van de schrijver op papier gekomen en uitgegeven zonder dat er nog eens flink naar gekeken is en in geschrapt. Ik raad dan ook niemand aan om dit boek te gaan lezen. Behalve als je net als ik je eens wil onderdompelen in de Duitse taal en ervaren in hoeverre je dat volgen kunt. ( )

Wolfgang Hohlbein ist ein sehr fähiger Autor, zweifellos, das hat er oft bewiesen.
Doch "Anubis" vereint in sich viele negative Tendenzen die sich in seinen neueren Werken häufig finden.
Der Ausgangspunkt der Geschichte kann durchaus das Interesse des Lesers wecken: Im US Bundestaat Kalifornien wird eine unglaubliche archäologische Entdeckung gemacht: Ein ägyptischer Tempel. Er dürfte hier natürlich nicht existieren und eröffnet dem gescheiterten Professor Mogens VanAndt eine zweite Chance. Hierfür muss er leider mit dem Menschen zusammenarbeiten, den er für all die Missstände in seinem Leben verantwortlich macht. Doch der Professor schlägt ein und beginnt mit der Erforschung der Tempelanlage. Hierbei trifft er auf eine Welt unter dem Tempel, die schrecklich und ungeheuerlich ist und die nicht existieren dürfte - nicht hier, nirgendwo sonst.

Klingt spannend, könnte spannend sein. Doch der Erzählstil strotzt nur so vor Eintönigkeit, es fehlt die Spannung es fehlt die Abwechslung, es fehlt der Pfiff. Redundante Standardphrasen die wieder und wieder wiederholt werden lassen den Lesespaß irgendwann vollends gefrieren. Zum Ende hin wird es etwas spannender, doch insgesamt bleibt ein fader Nachgeschmack nach Beendigung des Buches. Ich würde das Buch nicht weiterempfehlen. ( )