Ger Groot, een filosoof die ook boeken bespreekt (beter dat dan omgekeerd, niet?), verzamelt hier zijn columns die eerder voornamelijk (of allemaal? ik zou dat moeten opzoeken ...) in De Groene Amsterdammer verschenen, columns die daarin verschillen van recensies dat ze het objectieve waar de beroepslezer zich volgens de norm aan dient te houden aan de kant schuiven en die juist daarom zoveel interessanter zijn dan de zoveelste recensie.

Wat heb ik immers aan een gortdroge bespreking van een boek, die in het beste geval bestaat uit een schoolse samenvatting (al dan niet met plotspoilers), een ontleden van de intentie van de auteur, en een 'objectief' oordeel of de man of vrouw al dan niet in die intentie geslaagd is, dat alles afgewogen aan zijn of haar vorige boek? Eenieder mag loven wat hij wil, maar alleen als ik weet wie je bent, je apprecieer, je over je ragebol wens te strelen, zal ik dat wat je looft nader bekijken. Een objectieve bespreking is goed voor wie schoolgaand is, het toont (of juist niet) dat de leerkracht er in geslaagd is de eindtermen in je kop te beuken. Maar om mensen te verleiden ... nee wacht, om mij te verleiden om een boek te kopen of te lezen dat jij gelezen hebt wil ik weten waarom jij in tranen uitbarstte ... of er moet een boekenkast op de cover staan ... altijd prijs ...

Veel van de stukken van Groot handelen over de verschillen tussen het recenseren en het lezen voor het plezier (of een ander onbezoldigd iets). En, hoewel Groot het nergens met zoveel woorden zegt en het hier en daar zelfs lijkt te ontkennen, het recenseren komt er bekaaid af.
Ger Groot heeft het er in één van zijn columns o.a. over, hoe 'wie recensies leest, geen boeken leest'. Ze substitueren het boek - je kan er over meepraten, je hebt de draad mee, maar de verrukking, de ontroering ontbreekt. Ook de slechte boeken, de foute boeken die we lezen, raken ons en maken ons (en verdienen, zo schrijft Groot in weer een ander stukje, een plaats in de boekenkast). En omgekeerd krijgt een boek pas betekenis door de lezer en zijn lezen.

De inleiding is in dit boek de grootste brok tekst, het meest directe ook over het lezen. De andere stukken - telkens 2 of 3 pagina's - gaan over de meest diverse onderwerpen, waarbij een boek (de cover, een zinsnede, een titel, een plot, een zetfout ...) vaak niet meer dan de aanzet is. Het verveelt een enkele keer, maar vaker is het gewoon interessant en deze Papierverwekkende industrie zou - online - een perfect boekenblog zijn.
Eén van zijn columns leidde me zowaar tot de aankoop van The book on the bookshelf van Henry Petroski, een andere column trok me over de streep om ook de Verbeelde gedichten-serie van Atlas te verzamelen.

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2009/10/papierverwerkende-industrie-lezen... ( )