Dat er iets niet snor zit met 'Bertrand' is van bij het begin wel duidelijk en dat Nikolaj een gruwelijk ruggengraatloos smiezertje is wat je je zélf liefst een klap wil verkopen, helpt niet bij de eerste lectuur, maar even doorzetten en je laat Sergeant Bertrand niet gauw los en omgekeerd.

Als de genese van dit boek klopt (Skorobogatov wist niet dat het gepubliceerd ging worden, hij was vergéten dattie het geschreven had etc.) en geen puike mythografie blijkt, dan is het een topdebuut.

Maar los daarvan valt op: het gemak waarmee Skorobogatov schrijft—of toch, verhaalt—en hoe 'vlot' en natuurlijk deze surreële nachtmerrie leest: hedendaags en dichtbij en toch zo klassiek, zo Russisch (de anekdote in het gekkenhuis) en gekmakend gogoliaans.

Niet het gevoel dat ik morgen metéén naar een andere Skorobogatov grijp maar het zal ook niet bij deze blijven. ( )

http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=GC25712S&word=%22johan... ( )