Paul de Wispelaere (1928–2016)

"De brieven verloren hun karakter van menselijk document, en gingen over in fictie onder de handen van een geraffineerde schrijver, die hun dramatische kracht componeerde uit de innerlijke tegenstellingen van het briefgenre zelf. En zo las ik ze nu ook. Als een kwellende alleenspraak waarin de uitwisseling, waartoe de brief van nature is voorbestemd, teniet wordt gedaan. Als vertwijfelde onmacht om weerstand te bieden aan een verwoestende passie, die tegelijk als zodanig wordt gezocht. Vandaar het pijnlijk lucide inzicht: 'Ik schrijf meer voor mezelf dan voor jou'. De verre minnaar kan pas definitief worden opgegeven op het moment dat hij in de dichtbije brieven zelf lijkt op te gaan, en hun tastbare gedaante aanneemt. Daarna wordt het schrijven steeds illusielozer, maar tegelijk wordt het zinnelijk beleefd als de erotische ervaring zelf. De literaire brief wordt de omkering en de negatie van de natuurlijke brief. De liefde wordt er niet in beschreven in de lichte verwachting van de vervulling, maar in de duistere fascinatie van haar onbereikbaarheid."… (more)