Perfume: The Story of a Murderer (1985)

Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich op de geuren die hem vanuit het gebouw aan de andere kant toewaaiden. Daar waren de geuren van de vaten, azijn en wijn en de honderdvoudige zware geuren uit het magazijn, en de geur van de rijkdom die als fijn gouden zweet uit de muren transpireerde en tenslotte de geuren uit de tuin die aan de achterkant van het huis moest liggen. Het was niet makkelijk deze tere geurtoetsen uit de tuin op te vangen, want ze trokken slechts in smalle linten over de gevel van het huis heen omlaag door de straat. Grenouille onderscheidde magnolia's, hyacinten, peperboompjes en rododendron.. - maar er leek nog iets anders te zijn, iets moorddadigs lekkers, dat in deze tuin geurde, een geur zo exquis als hij in zijn leven nog niet - of toch, maar dan maar één keer - in zijn neus had gehad...Hij moest dichter bij deze geur komen.

“Never before in his life had he known what happiness was. He knew at most some very rare states of numbed contentment. But now he was quivering with happiness and could not sleep for pure bliss. It was as if he had been born a second time; no, not a second time, the first time, for until now he had merely existed like an animal with a most nebulous self-awareness. but after today, he felt as if he finally knew who he really was: nothing less than a genius... He had found the compass for his future life. And like all gifted abominations, for whom some external event makes straight the way down into the chaotic vortex of their souls, Grenouille never again departed from what he believed was the direction fate had pointed him... He must become a creator of scents... the greatest perfumer of all time.”