The novel is a complex, immaculately structured but tremendously convincing nest built from secrets and lies. At some stages it resembles a Feydeau farce, with maids and mistresses popping up one after the other hoping they won’t be seen, or the lies they have told won’t get out, but there are also moments of real emotional heft, too.

Kathryn Stockett's debut novel, The Help, could have turned out goofily earnest or shamefully offensive. Instead, it's graceful and real, a compulsively readable story of three women who watch the Mississippi ground shifting 
beneath their feet as the words of men like Martin Luther King Jr. and Bob Dylan pervade their genteel town.

Southern whites' guilt for not expressing gratitude to the black maids who raised them threatens to become a familiar refrain. But don't tell Kathryn Stockett because her first novel is a nuanced variation on the theme that strikes every note with authenticity. In a page-turner that brings new resonance to the moral issues involved, she spins a story of social awakening as seen from both sides of the American racial divide.

De schrijfster doorspekt haar verhaal met verwijzingen naar historische gebeurtenissen, zoals de door Kennedy afgedwongen toelating van de eerste zwarte student op Ole Miss en de door Martin Luther King aangekondigde mars naar Washington. Ook Rosa Parks, die beroemd werd door in 1955 demonstratief in het voor blanken gereserveerde deel van een stadsbus in Alabama te blijven zitten, maakt enkele malen haar opwachting en zelfs de jeugdige Stevie Wonder, die op zijn dertiende zijn eerste hit scoort, ontbreekt niet. Daarnaast zijn er talrijke literaire verwijzingen, zoals naar Invisible Man (1952), de invloedrijke roman waarin Ralph Ellison over zwarte identiteit schreef.
Kathryn Stockett, zelf opgegroeid in Jackson, slaagt er niet alleen in de sfeer van de Zuidelijke VS overtuigend weer te geven, maar doet dit bovendien via een bekwaam opgezette plot, waarin telkens nieuwe spanningselementen worden geïntroduceerd en een voortdurende sfeer van dreiging heerst, die het boek doen lezen als een trein. Tegelijk is er regelmatig ruimte voor relativerende humor. Maar de grootste triomf van deze roman zit hem in de portrettering van de drie vertelsters, die elk op hun manier als levensechte personen naar voren komen. Hetzelfde kan niet gezegd worden van de bad gals in dit verhaal. Het lijdt geen enkele twijfel dat de Zuidelijke VS bol stonden en staan van de verstokte racisten. Maar behalve Skeeter zijn de blanke dames in deze roman werkelijk harteloos tot op het bot en zelfs niet geïnteresseerd in hun eigen kinderen (die liefderijk door de zwarte hulpen worden opgevoed). Dit al te eenzijdige, op effect geschreven onderscheid tussen goed en kwaad, geeft tevens de literaire beperkingen aan van deze roman, die de bordkartonnen mannelijke personages er nog bekaaider laat afkomen.

Mae Mobley’s little games include pretending to stage a sit-in at a Woolworth’s counter and pretending to ride the bus with Rosa Parks. Or so it goes in this ultimately soft-pedaled version of Southern women’s lives, one in which real danger is usually at a distance.

At one point Skeeter hears a strange new guy, Bob Dylan, singing a strange new song, “The Times They Are A-Changin’,” and finds herself full of optimism. Had she heard the same Bob Dylan singing “The Lonesome Death of Hattie Carroll,” his accusatory song about the fatal caning of a 51-year-old black barmaid by a young white patrician, “The Help” might have ventured outside its harsh yet still comfortable, reader-friendly world.